Het internet is als een zee van informatie en terwijl je op een gouden strand staat, het zand tussen je tenen, staar je over de oneindige oceaan van mogenlijkheden als er een fles aanspoelt. Een fles met een bericht, een boodschap in een fles.
Stuur ook jouw boodschap de wijde oceaan in, op Oceangram.
For my employer, Better be, I’ve been looking into the possibilities of building data warehouses. My search attempts soon taught me that there are a lot of great tools in the open source community that can be used to build and use data warehouses, but the documentation on how to put them all together is lacking behind.
Therefore, my employer allowed me to fill this gap by working out a document on this subject, and release it to the public community, contributing to the philosophy of open source.
The initial release is still just a draft, but I hope it is useful anyway. Feel free to contribute to this document, as it will improve it’s quality.
Ondertussen zijn Hester en ik na een rustige terugreis alweer bijna twee dagen terug van onze vakantie. Gelukkig in het weekend, want afgezien van het doorspitten van bijna 200 mailtjes en het bijwerken van het fotoalbum heb ik nog niet echt veel uitgevoerd.
De turbulente twaalf dagen hebben niet alleen op Hester’s afweersysteem invloed gehad, maar ook ik ben een beetje verkouden aan het worden. Met het oog op de introductie die voor de deur staat doe ik het nu dus een beetje rustig aan :)
Al met al was het met stip de gaafste vakantie die ik ooit heb gehad. Een vakantie met per dag evenveel ervaringen als normaal in een hele vakantie.
Dat Praag en Hongarije mooie steden waren wist ik al wel, maar nu heb ik ook Zagreb en de rest van Kroatië mogen proeven. Dat de Kroaten een nors en gesloten volk zijn is zwaar overtrokken, ze communiceren gewoon anders. Als je op straat wat dreigt te verliezen, schreeuwen ze meteen “Hello, hello, hello!” naar je om je te helpen. Wij ervaren dat als onvriendelijk geschreeuw, omdat wij het anders zouden doen, maar ondertussen bedoelen ze het net zo goed. Hetzelfde geldt voor de wild zwaaiende en schreeuwende taxichauffeur, die ondertussen wel alles voor je afzoekt zodat je je bus kunt halen.
De beste punten van Kroatië waren uiteindelijk toch wel de koffie (geweldig daar), het ijs (niet alleen de Italianen kunnen dat) en de prachtige omgevingen. Het land doet qua toeristische trekpleisters niet onder voor een land als Spanje of Italië, maar is nog net wat minder verdorven door massatoerisme dan andere landen. Ga wel zo ver mogelijk naar het zuiden en bezoek met name de eilanden.
Want er is zo veel te doen in de stad waar we vanochtend aankwamen, maar we doen lekker weinig ;)
Bij aankomst hebben we onze baggage gedumpt in een kluis en zijn we een rustige wandeling door een nog slapend Praag gaan maken. Bij een net opkomende zon is de stad veel mooier dan overdag en zelfs op de Karelsbrug was het rustig. In een klein cafe in de stad vonden we ons ontbijt in grootmoeders stijl, met oude tafels en een kopje thee. Heerlijk om even tot rust te komen.
Daarna zijn we in een internetcafe, onder het genot van een glas ijslatte, op jacht gegaan naar een geschikt hostel. We vonden een instantie die de in de zomer leegstaande studentenkamers op de campus van de Technische Universiteit van Praag verhuurt voor bijna niets, maar daar moesten we eerst nog komen.
Dat bleek wat lastiger dan we gedacht hadden. In ons optimisme waren we ervanuit gegaan dat de wijk Strahof / Praha 6 niet zo heel groot kon zijn en dat we een simpele straat toch wel zouden moeten kunnen vinden. Na zelf wat doelloos rondgedoold te hebben (gelukkig met lekker sappige meloen) besloten we het te vragen in een klein winkeltje, waar de twee winkeldames ons in hun beste Tsjechisch en Italiaans uit wisten te leggen welke trams en bussen we moesten nemen om helemaal aan de andere kant van de wijk te komen. Daar vonden we na enig vragen ons hostel.
De kamer die we nu hebben is echt geweldig. Voor slechts 350 Tjechische Kronen (net iets meer dan 11 euro) per persoon hebben we een appartement met een riante slaapkamer, een keuken en een badkamer, die we met nog een andere (lege) kamer moeten delen. We hebben het er meteen maar van genomen met een warme douche en een middagdutje.
Nu zitten we in een internetcafe en hebben we eindelijk eens de tijd gehad om alle foto’s online te zetten en al onze verhalen te spuien. Vooral dat eerste was wel nodig, want al onze geheugenkaartjes zaten behoorlijk vol :)
Zometeen gaan we met ons laatste geld eens kijken waar we lekker kunnen eten in Praag. Morgenochtend vertrekt onze vlucht al vroeg vanaf het vliegveld van Praag, dus dit zal wel het laatste zijn wat we vanuit het buitenland van ons laten horen. Tot in Nederland!
Na kort, maar heerlijk geslapen te hebben in hostel Ravnice in Zagreb, liepen we tegen een uur of 7 in de ochtend naar het tramstation, waar we Josh (een geschiedenisstudent uit Londen) tegenkwamen. Hij bleek ook naar Boedapest te reizen, dus zijn we samen met hem na wat broodjes gekocht te hebben op het station, in de trein gesprongen. Dit keer bleek de trein zowaar op tijd te vertrekken.
In de trein hebben we wat zitten praten met Josh, maar ondanks dat het erg gezellig was hebben we ook nog wel even geslapen. Verder spraken we onderweg in onze coupe nog even met een stel Portugese meiden tegen, die al snel de grootste lol hadden om Josh, die half Kroatie had afgestruind voor wat thee, en spraken we een jongen uit Boedapest, die ons nog wat leuke weetjes wist te vertellen over zijn stad.
Toen we eindelijk aagnekomen waren in Boedapest, zijn we naar het eiland waar het Sziget festival plaatsvond gegaan. Na een lange rij, die gelukkig snel doorliep, waren we binnen en werden we ontvangen door Remko, Carmen e.a.
Van al dat reizen hadden we enorm zin in koffie gekregen, dus die hebben we snel met onze gasbrander gezet voor we onze tent gingen opbouwen. Toen we daar klaar mee waren was het alweer tijd voor avondeten. We namen een typisch Hongaarse kalkoenprut met rijst, wat erg lekker bleek.
Het harde gebeuk van The Prodigy kon niet voorkomen dat we daarna met een suf hoofd bij de HSV – een gezellig buitencafe met autobanden als stoelen – aan een biertje zaten in te dutten. Een bezoekje aan een ambient tent, waar bijna de hele zaal op de grond lag te slapen, maakte dat we daarna zelf ook snel de tent in doken om gemiste slaap in te halen.
De volgende dag hebben we, na lekker te hebben uitgeslapen, ontbeten met wederom koffie en zijn we na onze tent ingepakt te hebben naar het station vertrokken. Daar kochten we kaartjes voor de nachttrein naar Praag en dumpten we onze baggage, zodat we naar het badhuis konden.
Hongarije staat namelijk bekend om haar badhuizen en vooral die in Boedapest is erg in trek. We hebben er heerlijk liggen weken en uit liggen rusten en wisten ons prima te vermaken in de verschillende baden, met soms vreemd ruikend water, de sauna’s en de stoombaden. De foto’s die we met een analoge wegwerponderwatercamera namen komen later nog wel eens ;)
Herboren verlieten we het badhuis, waar we helaas wat te lang in waren gebleven. Het geplande bezoek aan het internetcafe hebben we daarom maar overgeslagen en als avondmaal zijn we voor een afhaalmaaltijd van de Burger King gegaan. Op het station hadden we vervolgens ruim de tijd om die op te eten, want onze trein had een half uur vertraging.
In de trein zaten we in een coupe met een gezin met drie kleine kinderen, die ineens heel vol werd toen er drie meisjes bij kwamen die, in tegensteling tot ons, wel hadden kunnen reserveren. Nadat we hen wat hadden geholpen met de enorme tassen die ze bij zich hadden, vertrok de trein naar Praag, waarin we hebben geprobeerd zo veel mogelijk slaap te krijgen.
Het is alweer een tijdje geleden dat we vanuit een restaurantje “Dalmacija” met internet-aansluiting in Vela Luka, op het eiland Korcula, wat van ons lieten horen. In datzelfde restaurantje hebben we vervolgens ook meteen maar gegeten, omdat we mooi uitzicht hadden op de haven, vanwaar onze boot zou vertrekken. Ik ging voor de vangst van de dag, terwijl Hester het op “safe” speelde door een gebakken vis van het meest verse soort te bestellen. Goedkoop en lekker, dus een prima afscheid van dit Kroatische eiland.
Daarna was het tijd om aan boord te gaan van onze rit naar Split. Vanaf deze grote boot hadden we vrijwel voortdurend een prachtig uitzicht. Bij het eiland Hvar zagen we een prachtige regenboog en baalden we dat we niet van boord konden gaan om deel te nemen aan een spetterend feest dat daar aan de gang was. Daarna zijn we even naar het dek gegaan om de zon onder te zien gaan boven zee en eenmaal aangekomen bij Split was het dan ook alweer donker geworden, zodat we uitzicht hadden op een lampjesfestijn aan de kust.
In Split zijn we vrij direct op de nachttrein naar Zagreb gesprongen, nadat we kaartjes en reserveringen hadden gehaald bij het loket. In de trein bleek mijn gereserveerde stoel geen hoofdsteun te hebben, een redelijk essentieel onderdeel voor een goede nachtrust. Omdat ik weinig zin had om dan maar ergens anders te gaan zitten, met het risico midden in de nacht van m’n plaats geschopt te worden door iemand die daar gereserveerd had, probeerde ik het op te lossen met de medewerkers van de trein. Na een half uur en slechts een handjevol Engelse woorden heb ik dat uiteindelijk maar opgegeven, en zijn Hester en ik toch maar in een relatief lege coupe gedoken.
Daar ontmoetten we twee Roemenen. De een bijna afgestudeerd in moderne geschiedenis, de ander nog bezig aan een studie Theologie. Al snel raakten we aan de praat en hoewel we eigenlijk heel graag wilden slapen, hebben we eerst even de wereldproblematiek in een notendop besproken. Toen de Roemenen uiteindelijk uitstapten om door te gaan naar Istrie, konden we eindelijk slapen en hebben we de stoelen uitgeklapt en onze slaapzakken gepakt. Helaas nog maar voor twee en een half uur.
In Zagreb zijn we als zombies naar de Botanische Tuin aldaar gegaan met boodschappen voor een riant ontbijt. Helaas ging het park pas om 9:00 open, dus zijn we maar uitgeweken naar een bankje bij een nabij grasveld, waar we heerlijk hebben ontbeten.
Vervolgens was het tijd om naar ons hostel te gaan. Vanaf Korcula hadden we al gereserveerd bij hostel Ravnice, maar toen wisten we nog niet dat we zo vroeg aan zouden komen. Gelukkig bleek dat geen probleem. We werden vriendelijk ontvangen en moesten even wachten tot onze kamer was schoongemaakt. Toen dat eenmaal gebeurd was, hebben we snel ons bed opgemaakt, zijn we onder de douche gedoken en hebben we even heerlijk geslapen. Voor de zekerheid hadden we de wekker gezet op 15:00 en toen die ging zijn we na enig twijfelen over het wel of niet doorslapen toch maar richting het centrum gegaan. Onderweg doken we een groot park in om daar even heerlijk in het gras niets te doen. Na nog even een stevige bak in een caffebar gedronken te hebben, zijn we vervolgens op zoek gegaan naar een hapje te eten.
Die zoektocht bracht ons al snel bij een klein restaurantje in de stad, waar we deze keer besloten het eens niet op “safe” te spelen. In Kroatie zagen we namelijk regelmatig vis per kilo op de kaart staan en dit keer konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en besloten we er naar te vragen. Het oude vrouwtje dat ons bediende wist ons vervolgens uit te leggen dat dat de verse vangst was en nadat we haar om advies vroegen kwam ze met een bord met rauwe vis aanzetten om ons enthousiast aan te wijzen welke het waren. Op haar aanraden hebben we vervolgens voor een traditioneel Dalmatische combinatie compleet met groenten gekozen.
Toen het gesis vanuit de keuken gestopt was, kwam hetzelfde vrouwtje aanzetten met onze maaltijd. Tot lichte ontzetting van Hester lag een van de eerder geshowde vissen ons vanaf een zilveren schaal nog steeds aan te kijken, dit keer gebakken. Echt geschokt was ze pas toen we klaar waren met eten en het vrouwtje ons heel verontwaardigd vroeg waarom we het lekkerste hadden laten liggen en ik op haar aanwijzing de kop van de vis openbrak voor de laatste restjes extra malse vis.
Het bleek uiteindelijk een redelijk prijzige, maar unieke ervaring, waarna we maar snel terug gingen naar het hostel, om daar als baby’s in slaap te vallen op onze kamer, waar nog twee Italianen bijgekomen waren die ook vroeg op moesten om naar Boedapest te reizen.
Vanochtend hebben we voor de verandering de boot eens niet gemist, in tegenstelling tot de Fransen waar we gisteren al samen mee aten. Die kwamen er vandaag achter dat hun boot eigenlijk gisteren ging, maar gelukkig konden ze met de boot die wij namen mee naar Prapatno – Peljesa
Vanochtend ging het allemaal wa anders dan gepland. We waren te laat bij de bus en misten daardoor de boot die we hadden willen nemen naar Korcula om daarna door te gaan naar Peljesac. Wel vertrok er nog een boot naar Mljet, een ander eiland, dus namen we die maar. In het boekje dat we van de Slovenen op de vorige camping gekregen hadden stond een timetable van een bootdienst naar Peljesac, dus dat ging prima, dachten we.
Met onze slaperige hoofden stapten we op Mljet een haven te vroeg uit, waarop we ineens in Sobre stonden in plaats van in Polace, waarvandaan de veerboot volgens ons boekje zou gaan. Het was 30 kilometer verderop en er reed vandaag geen bus meer. Gelukkig troffen we na een kwartiertje liften een familie uit Nieuw-Zeeland, die toch een veel te grote auto gehuurd hadden en ons wel mee wilden nemen. Een ritje van 30 minuten met prachtig uitzicht later waren we in Polace en gingen we naar het toeristeninformatiepunt om uit te zoeken waar we kaartjes konden kopen.
Daar kwamen we erachter dat de bootdienst sinds dit jaar was verplaatst van Polace naar, je raadt het al, Sobre. Waren we in eerste instantie dus toch bij de goede haven uitgestapt. Om de ironie nog wat aan te dikken, was de eerstvolgende reisgelegenheid de boot waarmee we in eerste instantie aankwamen: een dikke twee uur later dan dat de ferry richting Peljesac vanaf Sobre zou vertrekken. Een poging terug te liften leverde niets op, waarna we besloten ons op te laten halen door de vervoersdienst van een lokale camping. Die zou om 19:00 weer in Polace zijn, wat betekende dat we nog ruim drie uur hadden om rond te dolen in het prachtige nationale park Mljet hier op het eiland.
Dat hebben we dan ook gedaan en het was geweldig mooi. De foto’s daarvan volgen wederom later, omdat we nu in een internetcafe zitten met maarliefst een 64 kilobit inbelverbinding (dat is langzaam). We zijn nu een paar uur geleden met een busje opgehaald vanaf Polace en zojuist hebben we samen met een Frans stel dat zonder gas was komen te zitten gegeten en bier gedronken.
Morgen worden we om 8:15 verwacht om met hetzelfde busje naar de haven in Sobre te gaan. Dit keer om hopelijk wel de boot naar Peljesac te halen, waar we morgen verwachten te belanden op een camping in Orebic die een nog beter uitzicht op zee heeft dan de camping waar we nu staan.
Groetjes vanaf het prachtige eiland Mljet,
Michel en Hester
Even vooraf: dit internetcafe is wederom enorm traag, dus we hebben alweer weinig foto’s in het album bijgeplaatst. De foto’s in deze post linken dan ook niet door naar het album. Dat komt nog wel (net als de filmpjes).
Vandaag hebben we het allemaal een beetje rustig aan gedaan. Nadat we gisteren het internetcafe verlaten hebben, zijn we na wat slenteren door “old town” in een rustiek restaurantje aldaar beland. Het was een erg chique ding, dat midden in een binnenplein van een oud gebouw lag. Aan Hester´s spaghetti met salade en mijn authentiek Kroatische zwarte risotto met zeevruchten hebben we wat meer uitgegeven dan gepland, maar het smaakte heerlijk.
Snel daarna zijn we onze tent ingedoken, zodat we vandaag lekker op tijd wakker werden en aan een rustige dag konden beginnen, waarvan we in ieder geval alvast wisten dat er geen boten naar Kor
Het is alweer een tijdje geleden sinds we ons laatste internet cafe ingedoken zijn. De vorige keer, in Budapest, hadden we een beetje haast, dus hier een kort reisverslag van de afgelopen paar dagen.
Om verder te gaan waar we de vorige keer geeindigd zijn: na het bezoek aan het internetcafe in Praag zijn we op zoek gegaan naar wat lekkers te eten. We kwamen uit bij een heel gezellig ogende tent in een veel te chique buurt, welke ons aansprak vanwege de aanwezigheid van een tuintje achter het restaurant. Het tuintje bleek gesloten, het personeel te nors om ons te helpen, dus we zijn de tent snel ontvlucht en doorgelopen naar een volgend restaurant, waar de bediening wel aardig was en waar we vervolgens heerlijk (zij het iets aan de luxe kant) hebben gegeten. Vooral de zelfgebakken chocoladetaart was Hester’s favoriet ;)
Met onze buik vol zijn we daarna onze tassen opgehaald bij een andere norse dame dan de vorige keer en zijn we richting het station gegaan. Daar stond onze nachttrein op ons te wachten, waar we na even wachten met nog 3 anderen in een couchette konden duiken. Nadat we onze bedden hadden uitgeklapt en opgemaakt, trokken we een lekkere fles Tsjechische wijn open om het te vieren.
Hoewel zo’n couchette een best aardige manier is om je nacht door te komen (hij kan op slot, je kunt languit liggen en is met de vacuumverpakte lakens ook nog eens prima schoon), waren er toch nog wat kleine gebreken. Door het voortdurende geschommel was Hester misselijk en kon ik de hele nacht amper slapen. Daarbij helpt het ook niet om midden in de nacht door de verschillende douanebeambten wakkergemaakt te worden. Desalniettemin een prima alternatief voor een hotel, waarbij je de volgende ochtend wakker wordt in een nieuwe stad.
In ons geval was die nieuwe stad dus Budapest. Rond een uur of 8 kwamen we met enige vertraging aan in deze hoofdstad van Hongarije, waardoor we de beoogde aansluiting naar Zagreb niet meer konden halen. Om 3:15 vertrok er een nieuwe trein, waardoor we tijd genoeg hadden om in de stad op jacht te gaan naar ontbijt. Verder hebben we er heerlijk rondgesjokt en eigenlijk niet zo veel gedaan, tot we ons ineens redelijk moesten haasten om onze trein nog te halen.
Gelukkig waren we daar nog ruim op tijd voor. Onze ervaring leert ons inmiddels dat internationale treinen hier per definitie te laat vertrekken, dus we moesten er zelfs op wachten. In deze trein kwamen we Leendert tegen, die onderweg was naar Siofok. In zijn Lonely planet hebben we nog even last-minute wat addressen opgezocht van hostels in Zagreb. In Budapest hadden we al een aantal hostels gebeld, maar de ene zat vol, de andere was onbereikbaar en een laatste had wel kamers, maar sprak zo belabberd Engels dat ze meer op een soort automatische telefoonbeantwoorder leek: op iedere vraag die we haar stelden zei ze wat terug, maar meestal was het geen antwoord op onze vraag. In ieder geval had ze kamers vrij, hoefden we niet te reserveren en moesten we na tienen aanbellen.
Eenmaal (met vertraging) in Zagreb aangekomen, bleek dat tegen te vallen. Voor de deur van het hostel zaten wat Fransen op de grond, die al tien minuten probeerden binnen te komen. Ze hadden al betaald en hun tassen binnen gelegd, maar hoewel het dametje ook tegen hen gezegd had dat ze aan moesten bellen, deed ze niet open. Gelukkig ging de deur uiteindelijk wel open, waarna we de Fransen volgden om een kamer te nemen. Toen de vrouw ons zag, snauwde ze zonder ons aan te kijken dat alle kamers vol zaten. We probeerden er nog meer uit te krijgen, maar ze leek ons liever kwijt dan rijk te zijn.
Ze bleek niet de enige te zijn. Na de hele stad afgezocht te hebben, kwamen we tot de conclusie dat er geen enkel hostel in Zagreb was dat nog kamers vrij had. We vonden wel een aantal hotels, maar 80 euro voor een nacht leek ons wat veel. Toen we op het station aankwamen om te kijken of er nog een trein te nemen was, zagen we dat we niet de enige waren die problemen hadden met het vinden van een slaapplek: een hele gang van het station lag vol met slapende en snurkende gestrande reizigers. We besloten daar tussen te gaan liggen en de eerste trein richting het zuiden te nemen.
Na een paar uur afwisselend geslapen en op de bagage en de ander gepast te hebben, dronken we een lekkere kop koffie in de stationsrestauratie, waar we nog even aan de praat raakten met een stel uit Utrecht. Die waren net vanuit Griekenland door Zuid-Kroatie getrokken en vonden het maar toeristisch en tegenvallend. Uit hun reiservaringen trokken we de conclusie dat we maar beter zo zuideljk mogelijk konden gaan. Aangezien het weer in midden Kroatie ook niet zo best was, besloten we direkt door te gaan naar Split.
De trein naar Split vertrok, zoals te verwachten, minstens een half uur te laat. Wel was het een nieuwe en luxe trein waar we koffie kregen en lekker konden slapen. De medewerkers waren erg trots op hun nieuwe speeltje en keken dan ook nauwlettend toe hoe iedereen er mee om ging. Acht uur later kwamen we (te laat) aan op Split, waar we meteen de bus namen naar Dubrovnik.
Daar kwamen we erachter dat bussen ook vertraging hebben. Met het mooie uitzicht op de Adriatische zee konden we dat dit keer wel door de vingers zien.
In Dubrovnik gingen we meteen met de lokale bussen richting de dichtsbijzijnde camping “Solitudo”. De receptionist die we daarvan aan de telefoon gehad hadden vertelde ons dat we gewoon tegen de buschauffeur moesten zeggen waar we eruit wilden en dat het dan goed kwam, maar de chauffeur leek ons niet helemaal te begrijpen waardoor we een halte te laat uitstapten en een stuk moesten lopen.
Tot overmaat van ramp begon het te regenen en werden de steile hellingen spekglad. Terwijl we de camping ongemerkt voorbij aan het lopen waren, gleed Hester uit en viel ze door het gewicht in haar tas plat op haar hoofd. Omdat ze als een hulpeloze schildpad lag te kermen heb ik haar maar snel naar de kant van de weg getild en haar daar neergezet met de strikte instructie rechtop te blijven zitten. Gelukkig hadden we ons goed voorbereid door een EHBO doos mee te nemen, zodat ik de boel rondom de stevig bloedende hoofdwond een beetje schoon kon deppen. Omdat ze zich licht in het hoofd voelde, heb ik een auto aangehouden en gevraagd of hij ons naar het ziekenhuis wilde brengen. Hester zag er aardig bloederig uit, dus hij nam ons gelukkig erg serieus, zodat we ongeveer vijf minuten later op de stoep van de “Hitna pomoć” (eerste hulp) stonden. Terwijl ze Hester’s hoofd hechtten, sprak ik nog wat met Boris, zoals onze helper bleek te heten. Morgen gaan we hem maar eens een bedankje sturen, zodat hij weet dat het goed afgelopen is met het meisje dat op zijn oprit lag. Na een klein kwartiertje stonden we namelijk weer buiten de eerste hulp en bleek er gelukkig niets ernstigs aan de hand te zijn. De hechtingen zouden na 5 dagen vanzelf oplossen en tot die tijd mogen we er met niets aan zitten.
Ondertussen was het alsnog laat geworden, maar wisten we wel waar we de camping konden vinden, zodat we er vrijwel direct naartoe konden lopen. We waren van alle gebeurtenissen nogal moe geworden, dus nadat we snel de tent hadden opgezet en een douche hadden genomen, doken we heerlijk de tent in en werden we vanochtend pas na tienen wakker.
Helaas hebben we nog steeds nergens een cartouche kunnen vinden voor onze gasbrander. De fietsen waren op bij de verhuurder, maar een scooterhelm paste probleemloos op Hester’s gewonde hoofd, dus besloten we er eentje te huren. Daarmee zijn we vandaag, nadat we even wat ontbeten hadden en een tetanusprik voor Hester hebben opgehaald, lekker rond gaan touren door de omgeving. In de stad zelf ben je als scooterrijder namelijk praktisch geen deelnemer aan het verkeer, dat toch alleen maar stilstaat.
Buiten de stad is het veel beter vertoeven. We hebben heel wat kilometers langs de kustlijn ten zuiden van Dubrovnik afgelegd, waarbij we bijna voortdurend uitkeken op de zee. Omdat we stiekem nog steeds op zoek waren naar een campinggaz cartouche zijn we bij verschillende campings en tankstations gestopt; zonder resultaat. Na de laatste stop bij een tankstation hebben we met de vangrail nog even wat krassen op de scooter gemaakt, waarvan we hopen dat ze ze morgen niet zien als we het ding inleveren.
Omdat we dus nog steeds niet zelf kunnen koken op de camping, zitten we nu in het prachtige oude stadsgedeelte van Dubrovnik (Stari Grad), waar we zometeen lekker wat gaan eten. Het is hier erg mooi, maar het internet in dit internetcafe is erg langzaam. Daarom volgen een hoop van de foto’s van wat we vandaag hebben meegemaakt later. Het deel dat we wel hebben kunnen oploaden in het uur dat we hier ondertussen al zitten, vind je wederom in het album.
Morgen gaan we nog even lekker rustig aan doen. We hebben van wat Slovenen op de camping wat tips gekregen, dus we gaan waarschijnlijk overmorgen een boot nemen naar Pelješac, een schiereiland dichtbij, waar een camping is met uitzicht op een prachtige zee. We verwachten daar voorlopig even geen internetcafe’s ;)
