Michel Jansen

Ondertussen zijn Hester en ik na een rustige terugreis alweer bijna twee dagen terug van onze vakantie. Gelukkig in het weekend, want afgezien van het doorspitten van bijna 200 mailtjes en het bijwerken van het fotoalbum heb ik nog niet echt veel uitgevoerd.

De turbulente twaalf dagen hebben niet alleen op Hester’s afweersysteem invloed gehad, maar ook ik ben een beetje verkouden aan het worden. Met het oog op de introductie die voor de deur staat doe ik het nu dus een beetje rustig aan :)

Al met al was het met stip de gaafste vakantie die ik ooit heb gehad. Een vakantie met per dag evenveel ervaringen als normaal in een hele vakantie.

Dat Praag en Hongarije mooie steden waren wist ik al wel, maar nu heb ik ook Zagreb en de rest van Kroatië mogen proeven. Dat de Kroaten een nors en gesloten volk zijn is zwaar overtrokken, ze communiceren gewoon anders. Als je op straat wat dreigt te verliezen, schreeuwen ze meteen “Hello, hello, hello!” naar je om je te helpen. Wij ervaren dat als onvriendelijk geschreeuw, omdat wij het anders zouden doen, maar ondertussen bedoelen ze het net zo goed. Hetzelfde geldt voor de wild zwaaiende en schreeuwende taxichauffeur, die ondertussen wel alles voor je afzoekt zodat je je bus kunt halen.

De beste punten van Kroatië waren uiteindelijk toch wel de koffie (geweldig daar), het ijs (niet alleen de Italianen kunnen dat) en de prachtige omgevingen. Het land doet qua toeristische trekpleisters niet onder voor een land als Spanje of Italië, maar is nog net wat minder verdorven door massatoerisme dan andere landen. Ga wel zo ver mogelijk naar het zuiden en bezoek met name de eilanden.

Want er is zo veel te doen in de stad waar we vanochtend aankwamen, maar we doen lekker weinig ;)

Bij aankomst hebben we onze baggage gedumpt in een kluis en zijn we een rustige wandeling door een nog slapend Praag gaan maken. Bij een net opkomende zon is de stad veel mooier dan overdag en zelfs op de Karelsbrug was het rustig. In een klein cafe in de stad vonden we ons ontbijt in grootmoeders stijl, met oude tafels en een kopje thee. Heerlijk om even tot rust te komen.

Daarna zijn we in een internetcafe, onder het genot van een glas ijslatte, op jacht gegaan naar een geschikt hostel. We vonden een instantie die de in de zomer leegstaande studentenkamers op de campus van de Technische Universiteit van Praag verhuurt voor bijna niets, maar daar moesten we eerst nog komen.

Dat bleek wat lastiger dan we gedacht hadden. In ons optimisme waren we ervanuit gegaan dat de wijk Strahof / Praha 6 niet zo heel groot kon zijn en dat we een simpele straat toch wel zouden moeten kunnen vinden. Na zelf wat doelloos rondgedoold te hebben (gelukkig met lekker sappige meloen) besloten we het te vragen in een klein winkeltje, waar de twee winkeldames ons in hun beste Tsjechisch en Italiaans uit wisten te leggen welke trams en bussen we moesten nemen om helemaal aan de andere kant van de wijk te komen. Daar vonden we na enig vragen ons hostel.

De kamer die we nu hebben is echt geweldig. Voor slechts 350 Tjechische Kronen (net iets meer dan 11 euro) per persoon hebben we een appartement met een riante slaapkamer, een keuken en een badkamer, die we met nog een andere (lege) kamer moeten delen. We hebben het er meteen maar van genomen met een warme douche en een middagdutje.

Nu zitten we in een internetcafe en hebben we eindelijk eens de tijd gehad om alle foto’s online te zetten en al onze verhalen te spuien. Vooral dat eerste was wel nodig, want al onze geheugenkaartjes zaten behoorlijk vol :)

Zometeen gaan we met ons laatste geld eens kijken waar we lekker kunnen eten in Praag. Morgenochtend vertrekt onze vlucht al vroeg vanaf het vliegveld van Praag, dus dit zal wel het laatste zijn wat we vanuit het buitenland van ons laten horen. Tot in Nederland!

Na kort, maar heerlijk geslapen te hebben in hostel Ravnice in Zagreb, liepen we tegen een uur of 7 in de ochtend naar het tramstation, waar we Josh (een geschiedenisstudent uit Londen) tegenkwamen. Hij bleek ook naar Boedapest te reizen, dus zijn we samen met hem na wat broodjes gekocht te hebben op het station, in de trein gesprongen. Dit keer bleek de trein zowaar op tijd te vertrekken.

In de trein hebben we wat zitten praten met Josh, maar ondanks dat het erg gezellig was hebben we ook nog wel even geslapen. Verder spraken we onderweg in onze coupe nog even met een stel Portugese meiden tegen, die al snel de grootste lol hadden om Josh, die half Kroatie had afgestruind voor wat thee, en spraken we een jongen uit Boedapest, die ons nog wat leuke weetjes wist te vertellen over zijn stad.

Toen we eindelijk aagnekomen waren in Boedapest, zijn we naar het eiland waar het Sziget festival plaatsvond gegaan. Na een lange rij, die gelukkig snel doorliep, waren we binnen en werden we ontvangen door Remko, Carmen e.a.

Van al dat reizen hadden we enorm zin in koffie gekregen, dus die hebben we snel met onze gasbrander gezet voor we onze tent gingen opbouwen. Toen we daar klaar mee waren was het alweer tijd voor avondeten. We namen een typisch Hongaarse kalkoenprut met rijst, wat erg lekker bleek.

Het harde gebeuk van The Prodigy kon niet voorkomen dat we daarna met een suf hoofd bij de HSV – een gezellig buitencafe met autobanden als stoelen – aan een biertje zaten in te dutten. Een bezoekje aan een ambient tent, waar bijna de hele zaal op de grond lag te slapen, maakte dat we daarna zelf ook snel de tent in doken om gemiste slaap in te halen.

De volgende dag hebben we, na lekker te hebben uitgeslapen, ontbeten met wederom koffie en zijn we na onze tent ingepakt te hebben naar het station vertrokken. Daar kochten we kaartjes voor de nachttrein naar Praag en dumpten we onze baggage, zodat we naar het badhuis konden.

Hongarije staat namelijk bekend om haar badhuizen en vooral die in Boedapest is erg in trek. We hebben er heerlijk liggen weken en uit liggen rusten en wisten ons prima te vermaken in de verschillende baden, met soms vreemd ruikend water, de sauna’s en de stoombaden. De foto’s die we met een analoge wegwerponderwatercamera namen komen later nog wel eens ;)

Herboren verlieten we het badhuis, waar we helaas wat te lang in waren gebleven. Het geplande bezoek aan het internetcafe hebben we daarom maar overgeslagen en als avondmaal zijn we voor een afhaalmaaltijd van de Burger King gegaan. Op het station hadden we vervolgens ruim de tijd om die op te eten, want onze trein had een half uur vertraging.

In de trein zaten we in een coupe met een gezin met drie kleine kinderen, die ineens heel vol werd toen er drie meisjes bij kwamen die, in tegensteling tot ons, wel hadden kunnen reserveren. Nadat we hen wat hadden geholpen met de enorme tassen die ze bij zich hadden, vertrok de trein naar Praag, waarin we hebben geprobeerd zo veel mogelijk slaap te krijgen.

Het is alweer een tijdje geleden dat we vanuit een restaurantje “Dalmacija” met internet-aansluiting in Vela Luka, op het eiland Korcula, wat van ons lieten horen. In datzelfde restaurantje hebben we vervolgens ook meteen maar gegeten, omdat we mooi uitzicht hadden op de haven, vanwaar onze boot zou vertrekken. Ik ging voor de vangst van de dag, terwijl Hester het op “safe” speelde door een gebakken vis van het meest verse soort te bestellen. Goedkoop en lekker, dus een prima afscheid van dit Kroatische eiland.

Daarna was het tijd om aan boord te gaan van onze rit naar Split. Vanaf deze grote boot hadden we vrijwel voortdurend een prachtig uitzicht. Bij het eiland Hvar zagen we een prachtige regenboog en baalden we dat we niet van boord konden gaan om deel te nemen aan een spetterend feest dat daar aan de gang was. Daarna zijn we even naar het dek gegaan om de zon onder te zien gaan boven zee en eenmaal aangekomen bij Split was het dan ook alweer donker geworden, zodat we uitzicht hadden op een lampjesfestijn aan de kust.

In Split zijn we vrij direct op de nachttrein naar Zagreb gesprongen, nadat we kaartjes en reserveringen hadden gehaald bij het loket. In de trein bleek mijn gereserveerde stoel geen hoofdsteun te hebben, een redelijk essentieel onderdeel voor een goede nachtrust. Omdat ik weinig zin had om dan maar ergens anders te gaan zitten, met het risico midden in de nacht van m’n plaats geschopt te worden door iemand die daar gereserveerd had, probeerde ik het op te lossen met de medewerkers van de trein. Na een half uur en slechts een handjevol Engelse woorden heb ik dat uiteindelijk maar opgegeven, en zijn Hester en ik toch maar in een relatief lege coupe gedoken.

Daar ontmoetten we twee Roemenen. De een bijna afgestudeerd in moderne geschiedenis, de ander nog bezig aan een studie Theologie. Al snel raakten we aan de praat en hoewel we eigenlijk heel graag wilden slapen, hebben we eerst even de wereldproblematiek in een notendop besproken. Toen de Roemenen uiteindelijk uitstapten om door te gaan naar Istrie, konden we eindelijk slapen en hebben we de stoelen uitgeklapt en onze slaapzakken gepakt. Helaas nog maar voor twee en een half uur.

In Zagreb zijn we als zombies naar de Botanische Tuin aldaar gegaan met boodschappen voor een riant ontbijt. Helaas ging het park pas om 9:00 open, dus zijn we maar uitgeweken naar een bankje bij een nabij grasveld, waar we heerlijk hebben ontbeten.

Vervolgens was het tijd om naar ons hostel te gaan. Vanaf Korcula hadden we al gereserveerd bij hostel Ravnice, maar toen wisten we nog niet dat we zo vroeg aan zouden komen. Gelukkig bleek dat geen probleem. We werden vriendelijk ontvangen en moesten even wachten tot onze kamer was schoongemaakt. Toen dat eenmaal gebeurd was, hebben we snel ons bed opgemaakt, zijn we onder de douche gedoken en hebben we even heerlijk geslapen. Voor de zekerheid hadden we de wekker gezet op 15:00 en toen die ging zijn we na enig twijfelen over het wel of niet doorslapen toch maar richting het centrum gegaan. Onderweg doken we een groot park in om daar even heerlijk in het gras niets te doen. Na nog even een stevige bak in een caffebar gedronken te hebben, zijn we vervolgens op zoek gegaan naar een hapje te eten.

Die zoektocht bracht ons al snel bij een klein restaurantje in de stad, waar we deze keer besloten het eens niet op “safe” te spelen. In Kroatie zagen we namelijk regelmatig vis per kilo op de kaart staan en dit keer konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en besloten we er naar te vragen. Het oude vrouwtje dat ons bediende wist ons vervolgens uit te leggen dat dat de verse vangst was en nadat we haar om advies vroegen kwam ze met een bord met rauwe vis aanzetten om ons enthousiast aan te wijzen welke het waren. Op haar aanraden hebben we vervolgens voor een traditioneel Dalmatische combinatie compleet met groenten gekozen.

Toen het gesis vanuit de keuken gestopt was, kwam hetzelfde vrouwtje aanzetten met onze maaltijd. Tot lichte ontzetting van Hester lag een van de eerder geshowde vissen ons vanaf een zilveren schaal nog steeds aan te kijken, dit keer gebakken. Echt geschokt was ze pas toen we klaar waren met eten en het vrouwtje ons heel verontwaardigd vroeg waarom we het lekkerste hadden laten liggen en ik op haar aanwijzing de kop van de vis openbrak voor de laatste restjes extra malse vis.

Het bleek uiteindelijk een redelijk prijzige, maar unieke ervaring, waarna we maar snel terug gingen naar het hostel, om daar als baby’s in slaap te vallen op onze kamer, waar nog twee Italianen bijgekomen waren die ook vroeg op moesten om naar Boedapest te reizen.

Vanochtend hebben we voor de verandering de boot eens niet gemist, in tegenstelling tot de Fransen waar we gisteren al samen mee aten. Die kwamen er vandaag achter dat hun boot eigenlijk gisteren ging, maar gelukkig konden ze met de boot die wij namen mee naar Prapatno – Peljesa