Michel Jansen

Hoewel de meeste mannen het niet graag toe zouden geven, schaam ik mij er niet voor dat ik graag in de keuken sta. Ik vind het heerlijk om lekker te prutsen, met als resultaat iets wat ik zelf lekker vind en waar ik anderen blij mee kan maken.

Nu woon ik in een studentenhuis, dus moet ik het meestal met behoorlijk crappy keukengerei stellen, maar stiekem wilde ik al een hele tijd eens wat beters. Bovenaan mijn verlanglijstje stond een stel degelijke messen en mijn afgelopen verjaardag was de perfecte smoes om daar eens wat aan te doen.

Al een tijdje was ik op zoek. Al twijfelend tussen mij voorheen nietszeggende merken als Sabatier, Global, Zwilling en Wüsthof, kwam ik vandaag eindelijk mijn perfecte set tegen: een combinatie van een koksmes, vleesmes en utility knife uit de Classic serie van Wüsthof. Lekker in de hand, goed van balans, vlijmscherp en oerdegelijk.

Nu nog iets vinden om ermee te snijden…

Ik heb er eigenlijk helemaal niets mee. 21 jaar geleden waren mijn ouders dolblij dat ze eindelijk hun rustige, slaaprijke leventje mochten inruilen voor een nieuw exemplaar met slapeloze nachten en poepluiers: ik was geboren.

In de jaren die daarop volgden was het ieder jaar raak: met elke verjaardag kwam ik dichter bij de felbegeerde volwassen leeftijd. Reden voor een feestje, met alle cadeautjes van dien.

Tot op een gegeven moment Het Grote Inzicht komt: wat een onzin is het allemaal. Ieder jaar weer zat ik in een kamer vol mensen die slechts in naam voor mij leken te komen, maar zich in de praktijk vooral voor elkaar leken te interesseren. Mijn verjaardag als sociale katalysator. Leuk, maar daar hoef ik niet zo nodig jarig voor te zijn.

Het is dan ook niet zo vreemd dat, sinds ik uit huis ben, de dag dat ik weer een jaartje ouder ben mij steeds minder boeit. Vorig jaar heb ik zelfs een hele dag rondgelopen zonder me te beseffen dat die dag mijn verjaardag was.

Toch is een verjaardag wel een dag waarbij je kunt merken dat mensen aan je denken. Een smoesje om net even dat ene smsje, telefoontje of kaartje de deur uit te doen.

Daarom niet alleen aan mijn vriendin en mijn familie, die me gisteren in levende lijven kwamen bezoeken, maar aan iedereen die gisteren aan me heeft gedacht: Bedankt!

Het is voorbij. Maandag ben ik gedechargeerd als voorzitter van Inter-Actief, dus nu is het tijd voor het grote zwarte gat dat vrije tijd heet. Met tijd komt rust en hopelijk ook weer wat meer fut om weblog posts te schrijven.

‘t Is maar dat je het weet ;)

Dit en vele andere levenswijsheden heb ik vandaag opgedaan bij de professionele snelleescursus die via Inter-Actief werd aangeboden. Eens kijken of ik daar wat aan heb bij het tentamen dat ik eind deze maand wil maken en waarvoor ik nog moet beginnen met de voorbereiding…

Als het op shoppen aankomt, lijk ik allerminst op een vrouw. Ik weet wat ik nodig heb, ik loop een winkel binnen en ik koop het. Op een aantal uitschieters, zoals mijn beruchte teenslippers en de broek die ik afgelopen zaterdag maar niet kon vinden na, lukt dat ook altijd.

Toch gaat het ook bij mij wel eens mis. Vanmiddag stond ik bij IAPC aan de balie, om gewoon eens een praatje te maken. Ik had tenslotte niets nodig, maar het was wel uitverkoop. Het gaat namelijk niet zo goed met IAPC, want de stichting heeft erg veel moeite met het vullen van haar bestuur.

Terwijl mensen om me heen voor een prikkie allerlei restvoorraad mee naar huis nemen gaat het mis. Voor ik het weet sta ik zelf aan de balie en geef ik in een roes dubbeltje na dubbeltje uit aan de meest nutteloze kabeltjes, verloopstekkertjes en andere prullaria.

En ik heb dit weekend mijn kamer nog wel zo mooi opgeruimd…

Deze post is opgedragen aan Elger, van wie ik toch echt weer eens in mijn toetsenbord moest kruipen.

Sommige mensen gaan een dagje naar de dierentuin, anderen vinden Madurodam leuker en weer anderen vermaken zich kostelijk in een pretpark. Hester en ik hebben vandaag iets heel anders gedaan: een dagje Ikea.

We gingen samen met de bus heen, die stopt er voor de deur, en lieten ons door keurig Nederlandse bordjes naar de ingang van de enorme blauwe Zweedse loods leiden.

Ikea is namelijk veel meer dan een meubelwinkel. Het is een gigantisch paradijs, gericht op consumptie, consumptie en nog eens consumptie. Eigenlijk net een gewoon pretpark dus.

Nadat we onze bagage gedumpt hadden in de daarvoor bestemde kluisjes, voegden we ons bij de massa. Temidden van het gedrang, dromden we langs duizenden woonproducten met namen van Hol tot Fängebo. En daar houdt het niet op, bij Ikea kun je shoppen, eten en zelfs spelen.

Het mooiste van dat alles? Ikea kent geen entreeprijs ;)

Vandaag stond ik ineens oog in oog met een kameel. Het beest smakte wat naar me en voor ik het wist zat ik er bovenop. Hip!

(plaatje verwijderd)

Als er in de ICT-wereld iets bestaat als de Darwin awards, dan wil ik bij deze Marvin Machelesen nomineren.

Deze snuggere Limburger liet namelijk op de publieke server, die hij misbruikte om een IRC-gebruiker aan te vallen, een scan van zijn identiteitsbewijs achter.

Bij deze meteen een wijze les voor Marvin: Als je dit soort dingen op internet doet, duurt het een hele tijd voor je er weer vanaf bent ;)

Heb ik pas nog mijn boete van 330 (!) euro betaald voor een in scène gezette liquidatie, zie ik net een soortgelijk nieuwsbericht:

Inwoners belden de politie dat ze op het dak van het raadhuis in de Herenstraat drie gewapende en gemaskerde mannen zagen (…)
Enige tijd later werd duidelijk dat het om drie tieners uit Leidschendam-Voorburg ging.

Laten we met z’n allen lekker in paniek blijven raken om dit soort dingen…