Waarom het zo lang geduurd heeft weet ik eigenlijk niet, maar ik wil al heel lang een Wii en kwam er steeds maar niet toe om er ook daadwerkelijk één te kopen. Tot nu :) Sinds deze week ben ik de trotse eigenaar van een Wii, compleet met Mario kart Wii en zo’n mooi stuurtje.
Nu nog tijd vinden om er daadwerkelijk op te spelen…
1 april op internet is een hel. Laagdrempeligheid, anonimiteit en het potentieel om een goede grap razendsnel te verspreiden, is elk jaar weer goed voor een lange lijst van on-line ongein. Zoals gebruikelijk werden er ook dit jaar weer de meest bizarre dingen geclaimd. Van geinig verstopte easter eggs in Google Apps tot twijfelachtige productaankondigingen, er was weer genoeg te beleven.
Toch zijn sommige grappen nog helemaal zo gek nog niet. Eén van de meest bizarre en ongeloofwaardige 1 april-grappen, QualComm’s HandSolo, een vingerimplantaat waarmee je mobiel kunt telefoneren, lijkt namelijk grappig genoeg erg veel op iets dat we tijdens de studiereis in Japan hebben gezien. Een prototype van NTT DoCoMo vereiste weliswaar geen vingeroperatie, maar maakte het wel mogelijk te bellen door een vinger in je oor te steken.
Oordeel zelf:
Al maanden is er enorme commotie om het verschijnen van de zogenaamde “documantaire” van Geert Wilders over de Islam: Fitna. Al lang voordat de video af was, voelden al de nodige mensen zich op hun teentjes getrapt. De commotie werd er niet minder om toen de officiële website uit de lucht ging en toen bleek dat niemand zich bereid voelde op welke manier dan ook aan de verspreiding van de film bij te dragen.
Toch is het eindelijk zo ver: de film staat online. Natuurlijk kon ik het niet laten dit vijftien minuten durende stukje beeldmateriaal te bekijken. De nieuwsgierigheid wint altijd.
Wat een ontzettende anticlimax. Van een “documantaire” valt totaal niet te spreken. Van hoogstaande inhoudelijke of filmische kwaliteit trouwens ook niet. Fitna is niet meer dan een ordinair stukje propaganda. Gebaseerd op willekeurige feitjes en fragmenten, allemaal buiten hun oorspronkelijke verband en op zeer suggestieve wijze gepresenteerd. Vrij vertaalde stukken uit de Koran, toespraken van oorlogsschurken die het geloof van hun onderdanen misbruiken voor hun eigen agenda (alsof dat iets is dat zich beperkt tot de Islam, of zelfs maar deze tijd).
Nee, Fitna is niets van de commotie waard die het heeft opgeroepen. Het is het product van de ideeën en gedachten van één man, zoals daar elke dag zo veel van op sites als Youtube worden geplaatst. Precies hetzelfde filmpje zou gemaakt kunnen worden over fundamentalisten van elk geloof, inclusief het christelijke.
Iedereen die wel eens op de snelweg heeft gereden kent de frustratie: ergens voor je springen ineens de remlichten van een auto aan. “Rood.” “Gevaar!” “Moet ik ook remmen?” “Hoe ver is dat? “Hoe snel kom ik dichterbij?” “Moet ik zelf ook remmen?” “Zucht, het is weer zo’n idioot die bij het minste geringste op de rem gaat staan.”
Eigenlijk is het vreemd dat niemand eerder heeft bedacht daar eens wat aan te doen. Want is elke remactie wel gelijkwaardig? Waarom hebben we hetzelfde signaal voor langzaam afremmen als voor een noodstop? Een aantal studenten van Virginia Tech University hebben voor het eerst één plus één opgeteld, met als resultaat een stuk “slimmere” remlichten.
In plaats van een egaal rood licht ongeacht de remsterkte, bestaat het nieuwe remlicht uit een horizontale balk. Als zacht geremd wordt, kleurt deze balk vanuit het midden geel. Bij een toenemende remdruk, gaan de randen rondom het geel rood knipperen en bij een stevige rembeurt kleurt het hele licht rood. Een stuk informatiever, maar toch enorm helder en ergonomisch.
Er bestaan nog wel een paar drempels voor deze simpele technologie. Allereerst mogen op dit moment remlichten nog geen andere kleuren dan rood gebruiken. Daarnaast is het belangrijk dat de invoering van een dergelijk nieuw remlicht massaal gebeurt. Alleen zo blijft er duidelijkheid over de betekenis van een volledig rood remlicht. Technologisch gezien is het “slimme” remlicht er in ieder geval helemaal klaar voor. Let’s go!
Lekker feestje hier, in Doornroosje!
Toegegeven, de gallery blijft een enorme zooi, maar er staan in ieder geval weer veel foto’s bij. Van de verlenging, het deel na de studiereis, met Hester dit keer. Onnabewerkt en wel, je vindt ze in de gallery.
vanuit het perspectief van Hester, omdat dat nu eenmaal veel interessanter is ;)
Na twee oefensessies in de tweepersoons onsen in de ryokan in Shimoda (Izu Shimoda welteverstaan), is het tijd voor het echte werk. Op de route naar onze volgende verblijfplaats Kyoto, hebben we een tussenstop in Rendaiji ingelast, om daar naar de hoog aangeschreven Kanaya onsen te gaan.
Om niet binnen vijf minuten weer buiten te staan (lees: praktisch gedeporteerd te worden), moet een strikte etiquette gevolgd worden. Ontspannen van deze hot water springs genieten is dus een serieuze zaak.
Bij binnenkomst worden we door een oud dametje (wat is dat toch met die oude dametjes) beiden naar andere ruimten verwezen; mannen en vrouwen zijn gescheiden. Er schijnt een ‘mixed bath’ te zijn, wordt gezegd, waar de vrouw via een sleutel toegang toe heeft.
De kleding dient achter gelaten te worden in een mandje in de kleedruimte. De volgende stap is op zoek te gaan naar plastic emmertjes en krukjes. Je zou zeggen dat je in een warm bad wel schoonweekt, maar dat is absoluut niet de bedoeling. Al steek je je grote teen ongewassen in het water, dan zullen alle Japanse inzittenden niet weten hoe snel ze het water uit moeten komen. Het bad bevuilen is het meest onbeschofte wat je in een onsen kunt doen. Dat wordt namelijk gevuld met natuurlijk bronwater, waar verschillende mensen in baden. Er moet dus eerst langs de rand van het bad even flink geschrobd worden voor je je het loeihete water in waagt (en natuurlijk goed afspoelen, want zeep in het bad is ook taboe).
Eenmaal schoon en in het water was het tijd om de buurt te verkennen. Vier baden van verschillende temperaturen binnen en een buitenbad. Het mannenbad was zo mogelijk nog groter. Dit bleek namelijk het ‘mixed bath’ te zijn na een soort alice in wonderland avontuur in het nemen van deuren.
Na heerlijk in het buitenbad in het zonnetje te hebben gezeten was het tijd om de reis te vervolgen naar Kyoto. Het laatste onsen avontuur van de vakantie was dit in ieder geval zeker niet!
Hester
De Japan Rail Pass is een geweldig ding om mee rond te reizen door Japan. Toch is het erg irritant dat je telkens toch weer met losse reserveringstickets loopt te zeulen, die moeilijk samen met de railpass te bewaren zijn. Dat gedoe met al die losse papiertjes, die je toch echt allemaal nodig hebt, wordt na een tijdje toch irritant.
Gelukkig vereist het slechts twee simpele sneetjes in de railpass om dat probleem op te lossen :) Zo heb ik altijd al mijn reserveringen bij de hand, veilig in de Rail Pass :)
We zijn pas gisteravond aangekomen en liepen toen uit onze ryokan hier meteen Natalie en Thijs tegen het lijf, die in dezelfde ryokan blijken te verblijven. Veel over de stad kunnen we dus nog niet schrijven, behalve dan dat er hier vegetarisch eten te vinden is en dat er een leuk barretje zit waar de eigenaar je met alle plezier voorziet van babyvisjes (die je volgens Hester aanstaren, maar die eigenlijk heel lekker zijn), octopus en zoute pruimen terwijl je geniet van (pruimen-)sake of een biertje.
Omdat we ondertussen wel erg benieuwd zijn geworden naar de Nederlandstalige filmpjes in het onder reconstructie zijnde Dejima, gaan we daar straks een kijkje nemen. Daarover later meer.
Over de afgelopen dagen hebben we nog niet zo veel geschreven, maar dat komt wel weer als we daar de tijd (en zin) voor hebben vrijgemaakt. Nu eerst genieten van een lekker zonnetje hier :)
Voor onze laatste dag in Tokyo hadden we eigenlijk een bezoekje aan de Tsukiji vismarkt gepland staan. Dat zou betekenen dat we heel vroeg op moesten staan om de eerste metro te kunnen nemen, zodat er op de markt daadwerkelijk wat te zien zou zijn buiten wat visresten en onuitgeslapen toeristen. Vlak voordat we zoals gepland vroeg naar bed wilden gaan, wist de lieve dame van onze ryokan ons echter te vertellen dat de markt de volgende dag net gesloten zou zijn. Met de volgende ochtend ineens helemaal vrij zijn we toen nog maar wat langer opgebleven, wat we achteraf gezien beter niet hadden kunnen doen.
De volgende dag kwamen we namelijk nog niet heel uitgeslapen aan op Tokyo centraal station, vanwaar de reis naar onze volgende bestemming zou beginnen. Gewapend met een vooraf geprinte afdruk van de zoekresultaten van Hyperdia (een soort 9292ov) was het verkrijgen van reserveringen voor de eerstvolgende shinkansen een eitje. De trein zelf was al even makkelijk gevonden, dus toen we daar goed en wel in zaten gingen nog snel even de oogjes dicht.
Anderhalf uur later begonnen er toch wat vragen in het achterhoofd te spelen. Waarom doet die shinkansen er eigenlijk zo lang over? En waar komt de naam van dat eindstation me toch zo bekend van voor? Een korte blik op de kaart deed de bloeddruk rijzen: waarom zijn we in godsnaam onderweg naar het meest noordelijke puntje van Honshu?!?
In alle haast hadden we natuurlijk helemaal niet meer gekeken of de route die Hyperdia voor ons had uitgestippeld wel klopte en of er niet toevallig nog een plaatsje met de naam Shimoda bestond in Japan.
Nadat ook Hester uit haar slaap was opgeschrokken, sprongen we halsoverkop de trein uit om na een korte lunch meteen de volgende shinkansen terug naar Tokyo te nemen. Gelukkig zijn die dingen idioot snel. In Tokyo stapten we over op de trein richting Izu Shimoda, die ons dit keer wel naar het goede plaatsje bracht.
Daar aangekomen werden we hartelijk verwelkomd in onze ryokan door een oud dametje, dat ons direct onze ruime kamer wees. Een lekker maal in een lokaal visrestaurant (waar ook cantaloupe geserveerd werd) en een duik in de tweepersoons onsen van onze ryokan maakten een relaxed einde aan een avontuurlijke dag.