Remlichten: welkom in de 21e eeuw!

Iedereen die wel eens op de snelweg heeft gereden kent de frustratie: ergens voor je springen ineens de remlichten van een auto aan. “Rood.” “Gevaar!” “Moet ik ook remmen?” “Hoe ver is dat? “Hoe snel kom ik dichterbij?” “Moet ik zelf ook remmen?” “Zucht, het is weer zo’n idioot die bij het minste geringste op de rem gaat staan.”

Eigenlijk is het vreemd dat niemand eerder heeft bedacht daar eens wat aan te doen. Want is elke remactie wel gelijkwaardig? Waarom hebben we hetzelfde signaal voor langzaam afremmen als voor een noodstop? Een aantal studenten van Virginia Tech University hebben voor het eerst één plus één opgeteld, met als resultaat een stuk “slimmere” remlichten.

In plaats van een egaal rood licht ongeacht de remsterkte, bestaat het nieuwe remlicht uit een horizontale balk. Als zacht geremd wordt, kleurt deze balk vanuit het midden geel. Bij een toenemende remdruk, gaan de randen rondom het geel rood knipperen en bij een stevige rembeurt kleurt het hele licht rood. Een stuk informatiever, maar toch enorm helder en ergonomisch.

Er bestaan nog wel een paar drempels voor deze simpele technologie. Allereerst mogen op dit moment remlichten nog geen andere kleuren dan rood gebruiken. Daarnaast is het belangrijk dat de invoering van een dergelijk nieuw remlicht massaal gebeurt. Alleen zo blijft er duidelijkheid over de betekenis van een volledig rood remlicht. Technologisch gezien is het “slimme” remlicht er in ieder geval helemaal klaar voor. Let’s go!

slimme remlichten

The Wombats

Lekker feestje hier, in Doornroosje!

Meer foto’s

Toegegeven, de gallery blijft een enorme zooi, maar er staan in ieder geval weer veel foto’s bij. Van de verlenging, het deel na de studiereis, met Hester dit keer. Onnabewerkt en wel, je vindt ze in de gallery.

Onsen: Japanese style baden

vanuit het perspectief van Hester, omdat dat nu eenmaal veel interessanter is ;)

Na twee oefensessies in de tweepersoons onsen in de ryokan in Shimoda (Izu Shimoda welteverstaan), is het tijd voor het echte werk. Op de route naar onze volgende verblijfplaats Kyoto, hebben we een tussenstop in Rendaiji ingelast, om daar naar de hoog aangeschreven Kanaya onsen te gaan.

Om niet binnen vijf minuten weer buiten te staan (lees: praktisch gedeporteerd te worden), moet een strikte etiquette gevolgd worden. Ontspannen van deze hot water springs genieten is dus een serieuze zaak.

Bij binnenkomst worden we door een oud dametje (wat is dat toch met die oude dametjes) beiden naar andere ruimten verwezen; mannen en vrouwen zijn gescheiden. Er schijnt een ‘mixed bath’ te zijn, wordt gezegd, waar de vrouw via een sleutel toegang toe heeft.

De kleding dient achter gelaten te worden in een mandje in de kleedruimte. De volgende stap is op zoek te gaan naar plastic emmertjes en krukjes. Je zou zeggen dat je in een warm bad wel schoonweekt, maar dat is absoluut niet de bedoeling. Al steek je je grote teen ongewassen in het water, dan zullen alle Japanse inzittenden niet weten hoe snel ze het water uit moeten komen. Het bad bevuilen is het meest onbeschofte wat je in een onsen kunt doen. Dat wordt namelijk gevuld met natuurlijk bronwater, waar verschillende mensen in baden. Er moet dus eerst langs de rand van het bad even flink geschrobd worden voor je je het loeihete water in waagt (en natuurlijk goed afspoelen, want zeep in het bad is ook taboe).

Eenmaal schoon en in het water was het tijd om de buurt te verkennen. Vier baden van verschillende temperaturen binnen en een buitenbad. Het mannenbad was zo mogelijk nog groter. Dit bleek namelijk het ‘mixed bath’ te zijn na een soort alice in wonderland avontuur in het nemen van deuren.

Na heerlijk in het buitenbad in het zonnetje te hebben gezeten was het tijd om de reis te vervolgen naar Kyoto. Het laatste onsen avontuur van de vakantie was dit in ieder geval zeker niet!

Hester

Japan Rail Pass mod

De Japan Rail Pass is een geweldig ding om mee rond te reizen door Japan. Toch is het erg irritant dat je telkens toch weer met losse reserveringstickets loopt te zeulen, die moeilijk samen met de railpass te bewaren zijn. Dat gedoe met al die losse papiertjes, die je toch echt allemaal nodig hebt, wordt na een tijdje toch irritant.

Gelukkig vereist het slechts twee simpele sneetjes in de railpass om dat probleem op te lossen :) Zo heb ik altijd al mijn reserveringen bij de hand, veilig in de Rail Pass :)

Groetjes vanuit Nagasaki

We zijn pas gisteravond aangekomen en liepen toen uit onze ryokan hier meteen Natalie en Thijs tegen het lijf, die in dezelfde ryokan blijken te verblijven. Veel over de stad kunnen we dus nog niet schrijven, behalve dan dat er hier vegetarisch eten te vinden is en dat er een leuk barretje zit waar de eigenaar je met alle plezier voorziet van babyvisjes (die je volgens Hester aanstaren, maar die eigenlijk heel lekker zijn), octopus en zoute pruimen terwijl je geniet van (pruimen-)sake of een biertje.

Omdat we ondertussen wel erg benieuwd zijn geworden naar de Nederlandstalige filmpjes in het onder reconstructie zijnde Dejima, gaan we daar straks een kijkje nemen. Daarover later meer.

Over de afgelopen dagen hebben we nog niet zo veel geschreven, maar dat komt wel weer als we daar de tijd (en zin) voor hebben vrijgemaakt. Nu eerst genieten van een lekker zonnetje hier :)

Shimoda hier, Shimoda daar

Voor onze laatste dag in Tokyo hadden we eigenlijk een bezoekje aan de Tsukiji vismarkt gepland staan. Dat zou betekenen dat we heel vroeg op moesten staan om de eerste metro te kunnen nemen, zodat er op de markt daadwerkelijk wat te zien zou zijn buiten wat visresten en onuitgeslapen toeristen. Vlak voordat we zoals gepland vroeg naar bed wilden gaan, wist de lieve dame van onze ryokan ons echter te vertellen dat de markt de volgende dag net gesloten zou zijn. Met de volgende ochtend ineens helemaal vrij zijn we toen nog maar wat langer opgebleven, wat we achteraf gezien beter niet hadden kunnen doen.

De volgende dag kwamen we namelijk nog niet heel uitgeslapen aan op Tokyo centraal station, vanwaar de reis naar onze volgende bestemming zou beginnen. Gewapend met een vooraf geprinte afdruk van de zoekresultaten van Hyperdia (een soort 9292ov) was het verkrijgen van reserveringen voor de eerstvolgende shinkansen een eitje. De trein zelf was al even makkelijk gevonden, dus toen we daar goed en wel in zaten gingen nog snel even de oogjes dicht.

Anderhalf uur later begonnen er toch wat vragen in het achterhoofd te spelen. Waarom doet die shinkansen er eigenlijk zo lang over? En waar komt de naam van dat eindstation me toch zo bekend van voor? Een korte blik op de kaart deed de bloeddruk rijzen: waarom zijn we in godsnaam onderweg naar het meest noordelijke puntje van Honshu?!?

In alle haast hadden we natuurlijk helemaal niet meer gekeken of de route die Hyperdia voor ons had uitgestippeld wel klopte en of er niet toevallig nog een plaatsje met de naam Shimoda bestond in Japan.

Nadat ook Hester uit haar slaap was opgeschrokken, sprongen we halsoverkop de trein uit om na een korte lunch meteen de volgende shinkansen terug naar Tokyo te nemen. Gelukkig zijn die dingen idioot snel. In Tokyo stapten we over op de trein richting Izu Shimoda, die ons dit keer wel naar het goede plaatsje bracht.

Daar aangekomen werden we hartelijk verwelkomd in onze ryokan door een oud dametje, dat ons direct onze ruime kamer wees. Een lekker maal in een lokaal visrestaurant (waar ook cantaloupe geserveerd werd) en een duik in de tweepersoons onsen van onze ryokan maakten een relaxed einde aan een avontuurlijke dag.

Afstudeerstress

Daar zitten we dan, mega relaxed na een warme plons in de mini-onsen van onze ryokan, in een cosy soul bar in Shimoda. Afgezien van het feit dat Hester, die ‘even haar mail checken’ moest, nu zwaar gestressed zit te mailen met bureau onderwijszaken over haar afstuderen…

The road ahead

Nu onze laatste avond in Tokyo is aangebroken is het toch echt eens tijd geworden om vooruit te kijken. Lekker gemaakt van de zwarte stranden op het vulkanische eiland O-shima keken we vanochtend nog die kant uit, maar zojuist hebben we onze reservering bevestigd voor een ryokan in een ander stukje Japanse schoonheid: Shimoda. Gelegen in het zuidelijkste puntje van het schiereiland Izu-hanto, in Shizuoka-ken, staat dit plaatsje in het bijzonder bekend om de mooie stranden en Onsen. Ideaal om een beetje bij te komen van een paar drukke dagen in Tokyo dus.

Ook Mario en Lischana, die de afgelopen paar dagen onze overburen waren in de ryokan waar we nu verblijven, zien we daar weer. Dat wordt dus ongetwijfeld weer gezellig bij het ontbijt :P

Na Shimoda ziet het er op dit moment naar uit dat we toch maar eens onze Japan Rail Passen ten gelde zullen maken met een ritje in de shinkansen naar Hiroshima, Kyoto, Nara and beyond. To be continued…

Groetjes uit Ginza

We lazen in onze lonely planet dat het hier stikt van de coffeeshops, dus daar hebben we er maar eentje van opgezocht :)