Ik kom er de hele tijd maar niet aan toe, maar gisteren was het super gaaf tussen de robots bij AIST en vandaag hebben we rondgestruind door Ginza met ubi-nav speeltjes en hard gelachen bij AGI. Onverwacht bleken we ook nog bij de ambassade langs te gaan, waar we zowaar aan de heineken hebben gezeten.
Tijd om ze uit te zoeken, sorteren, rechtop te zetten laat staan ze na te bewerken heb ik nog niet gehad, maar de foto’s van mijn eerste geheugenkaartje staan ondertussen online. Ze gaan maar tot ergens halverwege Osaka, dus de meeste foto’s moeten nog komen. Ze zijn te vinden op in de gallery.
Na gisteren samen met Thijs naar Narita afgereisd te zijn om zijn vriendinnetje Natalie (spelling onder voorbehoud) en Hester op te halen, zijn Hester en ik nu na nog 1 nachtje in het inmiddels bekende Sakura hotel te hebben overnacht, nu net ingecheckt in Annex Katsutaro Ryokan. Buiten dat we een mooi ruime kamer hebben en dat we eindelijk eens niet hoeven te betalen voor ons internet en de koffie, weten we daar nog niet zo veel over te zeggen.
Het laatste avondmaal van de studiereis op de bovenste verdieping van het park hyatt hotel was dermate goed bevallen, dat we gisteravond wederom een hoge toren hebben opgezocht. Vanaf de bovenste verdieping van een hotel in Ginza, met uitzicht op de Tokyo Bay area, was het erg goed vertoeven. Vanavond blijven we wat lager bij de grond en wat dichter bij onze Ryokan, hier in Ueno. Als Pascal nog eens mailt met details over zijn verjaardags ‘pati’, gaan we ook daar nog even langs.
Subtiele vormgeving :P
Vanochtend begonnen we met een bezoek aan bouwgigant Kajima. Hoewel ze op IT-gebied niet zo heel veel nieuws te melden hadden was het erg gaaf om te zien dat ze materieel hadden om aardbevingen te simuleren om hun dempingstechnieken te testen.
Daarna namen we een stevige treinrit naar Tsukuba, een stukje buiten Tokyo. Daar bezochten we de japansr ruimtevaartorganisatie JAXA, die net de lancering van een belangrijke nieuwe communicatiesatelliet hadden gehad. Naast dat ze daar interessant over konden vertellen, hadden ze ook genoeg om foto’s van te maken.
Omdat we morgen hier in Tsukuba blijven met de bedrijfsbezoeken, hebben we hier ook een hotel voor een nacht. Een ideale gelegenheid om eens een avondje vroeg onder de wol te kruipen!
Vanochtend stond de wekker weer eens wat vroeger dan normaal. Gecombineerd met de vervelende verkoudheid die binnen de groep heerst, veroorzaakte dat enige vertraging bij het ontbijt. Daardoor werden er hier en daar door sommige mensen wat metro’s gemist, maar toen de conducteur van de shinkansen op het knopje van het typerende ‘we gaan vertrekken’ geluidje drukte, had wonder boven w onder toch iedereen het tot in de trein gered.
We stonden natuurlijk niet zo maar zo vroeg op. Vandaag zouden e Nikko zien, een plaats vol natuurlijke en historische schoonheid die op twee treinritjes afstand ten noorden van Tokyo ligt. Aan reizen per shinkansen zijn we ondertussen gewend (of misschien verwend) geraakt, maar het tweede treinritje was een heel ander verhaal. In een rammelbakje dat meer weg had van een afgedankt metrostel dan van een volwaardige trein, slingerden we verder richting Nikko. Het uitzicht van een landschap dat met de minuut minder stedelijk en meer gevarieerd werd, maakte het gebrek aan comfort meer dan goed.
Aangekomen op het JR-station van Nikko vervolgden we onze reis per bus. De duidelijk ervaren lijnbuschauffeur leidde ons slingerend verder de berg op. Elke halte die we passeerden leek de laatste, maar bleek dat uiteindelijk toch niet te zijn. Naarmate we hoger kwamen, werd het ook steeds witter, dus toen we eindelijk boven aangekomen waren, was het eerst tijd voor een kort sneeuwballengevecht. Dat liep al snel tot een einde toen we door kregen dat we vanaf daar ook uitzicht hadden op de prachtige Kegon waterval.
Van dit 97 meter hoge stukje natuurschoon, waarvan op dit moment per seconde zo’n 0,7 ton water de diepte in stort, moesten natuurlijk meteen de nodige foto’s geschoten worden. De waterval bleek nog veel mooier vanaf een platform zo’n 100 meter lager, waar we met een enorme lift naartoe konden. Japan zou Japan niet zijn als ook daar beneden, in ‘the middle of nowhere’, gewoon een paar vertrouwde ‘vending machines’ zouden staan.
Het was eigenlijk de bedoeling om bij de waterval een mooie groepsfoto te maken, maar voor we daar aan toe kwamen begeon het opeens behoorlijk hard te sneeuwen. Dat werd dan maar meteen aangegrepen als een goede gelegenheid om een hapje te lunchen en een kop warme chocomel (of een ijsje) te halen. Voor meer sneeuwballen was er geen tijd meer, want de bus terug moest ook weer gehaald worden.
Weer terug splitste de groep op zodat iedereen kon doen waar hij of zij zin in had. Een enkeling was moe of ziekjes en greep dit aan als een kans om snel terug te gaan naar het hotel om wat slaap in te halen, maar de meesten verlieten Nikko niet zonder een bezoekje te hebben gebracht aan de Tosho gu. Een imposante Shinto shrine, gewijd aan shogun Ieyasu tokugawa, die vooral bekend staat om de beeldtenissen van de drie aapjes ‘horen zien en zwijgen’ en de slapende kat ‘nemuri-neko’.
Omdat het ondertussen al maar kouder was geworden, werd er overal de warmte opgezocht. Voor degenen die niet een taxi hadden genomen naar een warme Onsen, waren er gelukkig meer dan genoeg warme restaurantjes beschikbaar. Erg gezellig was het in een klein yakitori restaurantje, waar we met een klein groepje van studenten en docenten aan de minuscule tafeltjes schoven. Het was duidelijk een internationale aangelegenheid, want de muren stonden letterlijk bol van de briefjes, visitekaartjes, pasfoto’s en OV-jaarkaarten. De ‘big momma’ die ons hartelijk ontving was zichtbaar onder de indruk toen ze er achter kwam dat ze universitaire docenten te gast hang. Ze stond er op dat we een briefje achter lieten op het plafond en glimlachte en buigde de rest van de avond overdadig naar onze ‘sensei’.
Toen het tijd was om terug te gaan naar Tokyo, bleek het weer ook zijn tol te hebben geeist op de shinkansen. Hevige winden hadden het treinverkeer behoorlijk ontregeld, wat lange reistijden tot gevolg had. Terug in Tokyo was het al dusdanig laat dat er van uitgaan voor de meesten niet zo veel meer terecht is gekomen, en eigenlijk iedereen er (al dan niet na een wasje te hebben gedraaid) vrij snel in zijn bed lag.
Vandaag was het zondag en omdat ook in Japan de meeste bedrijven dan niet open zijn, was dat een perfecte gelegenheid om er nog een dagje cultuur tegenaan te gooien. Zodoende zaten we vanochtend na een erg on-japans ontbijt van het hotel in de nozomi (snelste type shinkansen) naar Hiroshima.
Daar aangekomen gingen we als eerste naar de peace dome: één van de enige gebouwen die nog overeind stonden na de atoombom. Zwaar gehavend doet het nu dienst als symbool van de verwoesting waartoe mensen in staat zijn.
In het naastgelegen park luidden we de bel voor vrede en bezochten we het children’s memorial met de duizenden kraanvogels. Het indrukwekkendst was nog wel het memorial museum. Dat was onverwacht kritisch op Japan zelf en oorlog in het algemeen.
Helaas is een dag kort en dus zo voorbij, dus na het museum was het alweer etenstijd. Die sleten we vandaag rond een bakplaat om te genieten van heerlijk hartige Hiroshima-style pannenkoeken, die overigens zeker voor herhaling vatbaar waren.
Michel Jansen
—
This message was sent from my mobile phone. I apologize for any abbreviations or typing errors it may contain.
Na uitgecheckt te zijn uit ons Kinky hotel in Osaka, namen we direct de trein naar Kyoto, waar drie ‘good samaritans’ ons opwachten. Deze Japanse eerstejaars studentes leiden regelmatig op vrijwillige basis mensen rond en zouden dat ook met ons doen.
Als eerste lieten ze ons Nijo-Jinya zien, een huis dat vroeger diende als een soort van herberg voor hoge feodale heren. Toen er daarna nog tijd over was, werd dat als kans aangegrepen om ook nog even bij Nijo-jo binnen te wippen. Ook dit kasteel van de eerste Tokugawa shogun was erg mooi (maar foto’s zeggen hier meer dan woorden). Ondertussen was het erg leuk om met onze gidsen in gesprek te zijn over van alles en nog wat. De 20 jarige eerstejaars studentes rechten en politicologie spraken goed engels en hadden een interessante kijk op Japan zelf en de internationale verhoudingen.
De befaamde tuin van Nijo-jo hebben we helaas moeten missen, want de trein naar Nara moest worden gehaald. Daar zouden we namelijk worden ontvangen in een heuse tempel. Die lag boven in de bergen tussen Nara en Osaka in. Een avondwandeling na het eten maakte duidelijk wat een gaaf uitzicht dat opleverde.
Het was een aangename verrassing dat er in de tempel ook een heuse onsen aanwezig bleek te zijn. Zo verdwenen we uiteindelijk rimpelig, maar op tijd richting onze futons. We zouden er namelijk de volgende ochtend vroeg uit moeten.
Bij het tempelbezoek mochten we namelijk ook de ochtendmis bijwonen. In alle vroegte werden alle ‘evil desires’ verbrand, en werden we allemaal voorzien van ‘devine protection’ door de hoogste priester.
Of dat helpt moeten we nog zien. De reis naar ons volgende hotel in Kyoto verliep in ieder geval vlekkeloos.
Vandaag was een dag van bedrijfsbezoeken. In het keihanna research park bezochten we zowel NEC als NTT DoCoMo.
Het bezoek aan NEC begon met een inspirerend praatje met de toekomstvisie van NEC computing & communication. Het valt echt op dat Japanners veel verder vooruit kijken en veel idealistischer zijn. Tijdens de rondleiding zagen we gave toepassingen op het gebied van o.a. videocommunicatie, vergaderondersteuning en robots.
Ook NTT was erg actief op het gebied van vergadertechnologie, sensing en ambient intelligence (mushrooms FTW). Hun T-room was erg geslaagd als technologie om de barriere van lokatieverschil bij vergaderen te verkleinen. Helaas mag ik de foto’s hier niet publiceren.
‘s Avonds nog even lekker gegeten aan de bar van een piepklein restaurantje en toen snel naar bedje want de volgende dag weer vroeg op.
Het lukt al een tijdje niet om posts op mijn weblog te krijgen. Iets met crappy internetverbindingen en WLAN access points die niet mee willen werken enzo. Het niet eens niet zo dat ik ze niet geschreven heb, ze raken simpelweg maar niet verzonden.
Verder gaat alles prima, zitten we ondertussen in Tokyo en heb ik enorm veel zin om te gaan slapen (nadat ik mijn blikje pudding shake op heb).