Michel Jansen

Nu onze laatste avond in Tokyo is aangebroken is het toch echt eens tijd geworden om vooruit te kijken. Lekker gemaakt van de zwarte stranden op het vulkanische eiland O-shima keken we vanochtend nog die kant uit, maar zojuist hebben we onze reservering bevestigd voor een ryokan in een ander stukje Japanse schoonheid: Shimoda. Gelegen in het zuidelijkste puntje van het schiereiland Izu-hanto, in Shizuoka-ken, staat dit plaatsje in het bijzonder bekend om de mooie stranden en Onsen. Ideaal om een beetje bij te komen van een paar drukke dagen in Tokyo dus.

Ook Mario en Lischana, die de afgelopen paar dagen onze overburen waren in de ryokan waar we nu verblijven, zien we daar weer. Dat wordt dus ongetwijfeld weer gezellig bij het ontbijt :P

Na Shimoda ziet het er op dit moment naar uit dat we toch maar eens onze Japan Rail Passen ten gelde zullen maken met een ritje in de shinkansen naar Hiroshima, Kyoto, Nara and beyond. To be continued…

Tijd om ze uit te zoeken, sorteren, rechtop te zetten laat staan ze na te bewerken heb ik nog niet gehad, maar de foto’s van mijn eerste geheugenkaartje staan ondertussen online. Ze gaan maar tot ergens halverwege Osaka, dus de meeste foto’s moeten nog komen. Ze zijn te vinden op in de gallery.

Na gisteren samen met Thijs naar Narita afgereisd te zijn om zijn vriendinnetje Natalie (spelling onder voorbehoud) en Hester op te halen, zijn Hester en ik nu na nog 1 nachtje in het inmiddels bekende Sakura hotel te hebben overnacht, nu net ingecheckt in Annex Katsutaro Ryokan. Buiten dat we een mooi ruime kamer hebben en dat we eindelijk eens niet hoeven te betalen voor ons internet en de koffie, weten we daar nog niet zo veel over te zeggen.

Het laatste avondmaal van de studiereis op de bovenste verdieping van het park hyatt hotel was dermate goed bevallen, dat we gisteravond wederom een hoge toren hebben opgezocht. Vanaf de bovenste verdieping van een hotel in Ginza, met uitzicht op de Tokyo Bay area, was het erg goed vertoeven. Vanavond blijven we wat lager bij de grond en wat dichter bij onze Ryokan, hier in Ueno. Als Pascal nog eens mailt met details over zijn verjaardags ‘pati’, gaan we ook daar nog even langs.

Vanochtend stond de wekker weer eens wat vroeger dan normaal. Gecombineerd met de vervelende verkoudheid die binnen de groep heerst, veroorzaakte dat enige vertraging bij het ontbijt. Daardoor werden er hier en daar door sommige mensen wat metro’s gemist, maar toen de conducteur van de shinkansen op het knopje van het typerende ‘we gaan vertrekken’ geluidje drukte, had wonder boven w onder toch iedereen het tot in de trein gered.

We stonden natuurlijk niet zo maar zo vroeg op. Vandaag zouden e Nikko zien, een plaats vol natuurlijke en historische schoonheid die op twee treinritjes afstand ten noorden van Tokyo ligt. Aan reizen per shinkansen zijn we ondertussen gewend (of misschien verwend) geraakt, maar het tweede treinritje was een heel ander verhaal. In een rammelbakje dat meer weg had van een afgedankt metrostel dan van een volwaardige trein, slingerden we verder richting Nikko. Het uitzicht van een landschap dat met de minuut minder stedelijk en meer gevarieerd werd, maakte het gebrek aan comfort meer dan goed.

Aangekomen op het JR-station van Nikko vervolgden we onze reis per bus. De duidelijk ervaren lijnbuschauffeur leidde ons slingerend verder de berg op. Elke halte die we passeerden leek de laatste, maar bleek dat uiteindelijk toch niet te zijn. Naarmate we hoger kwamen, werd het ook steeds witter, dus toen we eindelijk boven aangekomen waren, was het eerst tijd voor een kort sneeuwballengevecht. Dat liep al snel tot een einde toen we door kregen dat we vanaf daar ook uitzicht hadden op de prachtige Kegon waterval.

Van dit 97 meter hoge stukje natuurschoon, waarvan op dit moment per seconde zo’n 0,7 ton water de diepte in stort, moesten natuurlijk meteen de nodige foto’s geschoten worden. De waterval bleek nog veel mooier vanaf een platform zo’n 100 meter lager, waar we met een enorme lift naartoe konden. Japan zou Japan niet zijn als ook daar beneden, in ‘the middle of nowhere’, gewoon een paar vertrouwde ‘vending machines’ zouden staan.

Het was eigenlijk de bedoeling om bij de waterval een mooie groepsfoto te maken, maar voor we daar aan toe kwamen begeon het opeens behoorlijk hard te sneeuwen. Dat werd dan maar meteen aangegrepen als een goede gelegenheid om een hapje te lunchen en een kop warme chocomel (of een ijsje) te halen. Voor meer sneeuwballen was er geen tijd meer, want de bus terug moest ook weer gehaald worden.

Weer terug splitste de groep op zodat iedereen kon doen waar hij of zij zin in had. Een enkeling was moe of ziekjes en greep dit aan als een kans om snel terug te gaan naar het hotel om wat slaap in te halen, maar de meesten verlieten Nikko niet zonder een bezoekje te hebben gebracht aan de Tosho gu. Een imposante Shinto shrine, gewijd aan shogun Ieyasu tokugawa, die vooral bekend staat om de beeldtenissen van de drie aapjes ‘horen zien en zwijgen’ en de slapende kat ‘nemuri-neko’.

Omdat het ondertussen al maar kouder was geworden, werd er overal de warmte opgezocht. Voor degenen die niet een taxi hadden genomen naar een warme Onsen, waren er gelukkig meer dan genoeg warme restaurantjes beschikbaar. Erg gezellig was het in een klein yakitori restaurantje, waar we met een klein groepje van studenten en docenten aan de minuscule tafeltjes schoven. Het was duidelijk een internationale aangelegenheid, want de muren stonden letterlijk bol van de briefjes, visitekaartjes, pasfoto’s en OV-jaarkaarten. De ‘big momma’ die ons hartelijk ontving was zichtbaar onder de indruk toen ze er achter kwam dat ze universitaire docenten te gast hang. Ze stond er op dat we een briefje achter lieten op het plafond en glimlachte en buigde de rest van de avond overdadig naar onze ‘sensei’.

Toen het tijd was om terug te gaan naar Tokyo, bleek het weer ook zijn tol te hebben geeist op de shinkansen. Hevige winden hadden het treinverkeer behoorlijk ontregeld, wat lange reistijden tot gevolg had. Terug in Tokyo was het al dusdanig laat dat er van uitgaan voor de meesten niet zo veel meer terecht is gekomen, en eigenlijk iedereen er (al dan niet na een wasje te hebben gedraaid) vrij snel in zijn bed lag.