Michel Jansen

Gisteravond ben ik voor het eerst in mijn leven geweigerd aan de deur bij een kroeg. Niet omdat ik te veel gedronken had, niet omdat ik witte afgetrapte gympen droeg en ook niet omdat ik een te groot mes op zak had. Nee, ik werd geweigerd op grond van mijn seksuele geaardheid.

Ik had namelijk aan mijn zusje, die helemaal vanuit Nijmegen kwam met een volle bus, beloofd dat ik ook langs zou komen in het Bölke. Een gay-kroeg waar ik gezien het aantal homoseksuele vrienden waarmee ik goed op kan schieten, zo ooit wel eens kom. Aan de deur bleek het echter nogal lastig aan die belofte te voldoen: met een strak gezicht vroeg de portier “Wie van jullie is homo?”, waarna er in het gezelschap waarin ik verkeerde slechts 1 hand opgestoken kon worden. “Dan komen jullie er niet in”, was dan ook het antwoord.

Nu kan ik me ergens wel voorstellen dat de eigenaar van deze tent niet wil dat zijn tent verwordt tot een kroeg zoals er al zo veel van zijn in Enschede. Dat het wel een plek blijft waar je je als homo op gemak voelt, en niet in de minderheid, maar hier kan ik echt geen begrip voor opbrengen. Mag je als homo geen heteroseksuele vrienden hebben? Moet er straks aan de deur van andere kroegen ook gecontroleerd worden op seksuele geaardheid? Wat mij betreft niet.

Onder het motto “graag of niet” was ik eigenlijk al pissig weggelopen, op weg naar een plek waar ik me wel gewenst voel, maar toen ik als reactie op een smsje richting mijn zusje een teleurgesteld meisje aan de telefoon had dat het écht niet leuk vond dat ik niet kwam, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen me dit keer hard te maken voor mijn principes. Na wat korte telefoontjes richting reeds aanwezige mensen, die wel homo waren, stond er dan ook een compleet welkomstcomité voor ons klaar in de gedaante van The Gay Team (“If you’ve got a problem…”).

Uiteindelijk was ik dus wel binnen, compleet met vriendin, maar ik heb me de rest van de avond wel bij iedere zoen die ik haar gaf ongemakkelijk gevoeld, en in het algemeen ongewenst.

De volgende keer durf ik niet meer als hetero uit de kast te komen.

Allejezus, Claartje klinkt live valser dan op TV. Toegegeven: Ze blijft wel normaal onder alle aandacht :)
Groetjes vanuit de Geus!

Vanochtend viel het me op mijn korte tocht naar de Universiteit weer op: het gras was net gemaaid, er wapperden ineens vlaggen aan de masten langs de weg in het verlengde van de hoofdingang en nergens een verdwaald herfstblaadje te bekennen. De voorlichtingsdagen zijn weer begonnen.

Ik blijf het bij iedere gelegenheid waarbij de Universiteit Twente een goede indruk achter wil laten hypocriet vinden, maar vandaag heb ik er zelf aan meegewerkt. Zojuist heb ik onze verenigingskamer uitgekamd op zoek naar verdwaalde playboys, en die weggemoffeld in een hoekje naast de bank. Zometeen even zorgen dat er nergens meer dubieuze “Hij komt, hij komt” zijn blijven hangen van ons feest van afgelopen woensdag.

Zucht, wat ben ik hypocriet. Zometeen mijn pak maar eens aantrekken.

Soms kom je van die dingen tegen op het internet waarvan je denkt: Hoe verzin je het? Hadden we een paar jaar geleden het geweldige cat-scan.com, waar het kunstzinnige “leg je kat onder de flatbad scanner en stuur het resultaat op” concept werd uitgebuit, en al een tijd het illustere Rate My Poo (denk even na voor je hier op klikt), nu is het online repertoire aan onzinnige sites uitgebreid met Celebrities Eating. Zoals de naam al doet vermoeden, is de site gevuld met foto’s van beroemde gezichten waar een hot-dog, een hamburger of een lepel soep in verdwijnt.

Blijkbaar vinden mensen dit interessant. Zou het zijn omdat blijkt dat celebrities ook maar mensen zijn? Dat ze ook moeten eten en dat Heidi Klum ook wel eens een hamburgertje snoept? Of zou er toch een kunstzinnige gedachte achter een foto waarop Hillary Duff een gigantisch stokbrood naar binnen propt schuilen?

Om mijzelf voor het uitzonderlijke geval dat ik ooit beroemd word maar vast in te dekken, hier even een foto waarop ik nog enigszins normaal een lepel yoghurt met cruesli naarbinnen werk.

Gelieve alle foto’s waarop ik oncharmant een broodje döner kebab induik, een oester leegslobber of van top tot teen onder het chocoladeijs zit achterwege te laten ;)

Bij het lezen van de titel zou je verwachten dat ik last heb van een post-zomerdepressie, zoals die zo vaak voorkomen als het mooie zonnige zomerweer zich laat verruilen voor het druilerige, regenachtige herfstsfeertje. Niets is minder waar. Ik voel me prima, ik heb iedere ochtend als ik uit m’n bed spring zin in de dag die komen gaat, ook al zitten daar vaak vervelende verplichtingen in. Mijn lichaam lijkt het daar de laatste paar dagen echter niet mee eens te zijn.

Ik ben direct moe, ben futloos, heb een beetje een twijfelachtig hoestje en werd vanochtend badend in het zweet wakker. Nu ik hier in m’n badjas op de bank zit heb ik nergens last van, dus nu maar hopen dat ‘t niet doorzet.

Ach, ik zet even een lekkere kop thee voor mezelf, trek een lekker dikke trui aan (mijn “berenvel” is altijd perfect voor dit soort dingen), en ga maar eens een poging doen wat te sporten vanmiddag. Ik heb gisteravond gemerkt dat zo’n dansmatje (Dance Dance Revolution!) daar een heel goed alternatief voor is!

Vergeet je boterham, cornflakes, drinkontbijt of yoghurt. Ontbijten met kruidkoek veegt de vloer aan met alle concurrentie, vooral gecombineerd met een goede kop thee en de Outlaw 666 van KinkFM.
Natuurlijk kun je niet iedere ochtend met kruidkoek ontbijten, maar ach, zo vaak ontbijt ik nu ook weer niet. Het kan niet iedere dag feest zijn.
Ik ga maar eens kijken wat de lunch me vandaag brengt :)

Eigenlijk heb ik een verschrikkelijke hekel aan strijken, dus ik zorg er altijd voor dat ik zo veel mogelijk spul heb dat ik gewoon uit de wasmachine (voorzien van een flinke scheut wasverzachter) kan trekken, op kan hangen en daarna *hop* de kast in kan mikken. Dat werkt op zich prima, totdat je niet eens meer de tijd neemt om het spul direct uit de wasmachine te halen en netjes op te hangen, zodat het recht opdroogt.
De afgelopen paar weken waren voor mij een opstapeling van dit soort momenten, wat er effectief op neerkomt dat ik een hele berg gekreukte zooi op de plaats waar normaal een bank zichtbaar was heb liggen. Geen ontkomen aan dus om even naar de strijkbout te grijpen.
Waarom heb ik nu eigenlijk zo’n hekel aan strijken? Is het omdat het hersenloos werk is? Is het omdat het een verplichting is? Eigenlijk is het helemaal niet zo’n gek tijdverdrijf. Men neme een grote ton was, een strijkplank, de welbekende hete bout en, nu komt het, een MP3-speler gevuld met lekkere muziek (ik kan Air erg aanraden voor dit soort momenten) en dan is het relaxen geblazen. Niks Zen, niks Yoga, gewoon dom met een stuk ijzer over je kleren aaien tot het er weer een beetje fatsoenlijk uit ziet. Ondertussen heb je meer dan tijd genoeg om eens rustig na te denken over je dag, lekker weg te dromen bij fijne muziek, of gewoon even helemaal nergens aan te denken.
Natuurlijk heb ik niet iedere dag tijd om een uur lang nergens aan te denken, maar als we nu alle overspannen managers voorzien van een strijkbout, wil ik er best een paar keer per maand mijn kleren langskruien ;)

Ach, ik ga maar weer eens de volgende mand strijken. Ik denk dat het dit keer maar eens Katie Melua wordt in mijn MP3-speler.

Noem me eigenwljs, maar ik ben het niet eens met de indeling van onze seizoenen. Ik loop nu lekker buiten op m’n teenslippers met een perenijsje in mijn hand, Gorillaz in mijn oren en terwijl ik dit schrijf breekt de onverduisterde zon door de wolken.
Het is begin oktober en ik heb helemaal de zomer in mijn bol. Waar staat het witbier?