Michel Jansen

Afgelopen weekend liep ik samen met Hester over het noord-Texelse strand. Het was eb, dus we hadden een gigantisch stuk strand tot onze beschikking, maar binnen een paar uur zou dat hele strand weer vollopen met water. Met deze gedachte in mijn hoofd gleden mijn ogen over voetstappen van burgerlijke gezinnetjes met hun hond, over lijnen die door de branding waren achtergelaten en ik besefte me dat dit alles over een paar uur weer zou worden teruggebracht in de maagdelijke toestand waarin het zich eerder die dag, voor het keren van het tij, bevonden moet hebben.

Ineens gleden mijn ogen over iets anders. Het leek eerst nog een schelp, maar toen ik nog eens goed keek was het toch duidelijk iets anders: Een 16MB MMC kaartje. Mijn ogen volgden voetsporen die wellicht zouden leiden naar de eigenaar van het bewuste voorwerp, maar dat niet deden. Met een PDA in mijn broekzak die een SD/MMC slot heeft, en dus dit soort kaartjes kan lezen, kon ik het niet laten even te kijken of er wat op het kaartje stond. Ik trof aan 2 foto’s genomen met een Canon Powershot A520 in December vorig jaar. De persoon met de rode trui op de foto’s is helaas alleen van de achterkant te zien en daardoor niet erg herkenbaar. Op het strand is in ieder geval niemand te zien die er direct op lijkt.

Het idee om het kaartje bij het nabijgelegen strandpaviljoen af te geven komt in me op, maar in alle haast om nog op tijd voor de boot te kunnen eten vergeet ik dat totaal. Nu ligt het hier voor me: 16MB aan MultiMedia Card van een onbekende eigenaar. Misschien is het wel van jou?

Voldoe jij aan het volgende signalement:

• Op 26 december 2005 zat je om 11:51 in een Ford op de snelweg.
• Op 4 februari was je het middaguur en voor 17:00 een keer op het drooggevallen noordzeestrand op Texel, bij de vuurtoren.
• Je hebt een Canon PowerShot A520 (by the way: 16MB is echt belachelijk weinig voor in zo’n camera)
• Je herkent de volgende foto:
  

Reageer dan even op deze post, dan mag je je kaartje terughebben. Als een echte strandjutter bewaar ik dat uiteraard goed ;)

Tenminste, dat moeten de lui van ISTA gedacht hebben. Het klinkt erg duits voor latijn, maar toch grappig bedacht :)

Er was een reden dat ik vanochtend zo vroeg op moest. Voor de actie rondom het voorstel voor de tweede fase was ik namelijk als voorzitter van Inter-Actief uitgenodigd in de studio van Radio Oost om toe te lichten waarom wij mede de open brief voor Maria van der Hoeven hebben opgesteld.

Aan de telefoon had de vrouw van de RTV-Oost redactie me al verteld dat, als ik het niet goed kon vinden, ik bij het gebouw met de zendmast moest zijn. Toen ik daar aankwam bleek dat een zendmast van zo’n 120 meter te zijn. Toch wat meer dan ik had verwacht van een regionaal station.

Met een warme bak koffie schoof ik om iets voor zevenen aan bij Hans van Wieren in de studio voor het programma “Klaar Wakker”, waar ik tot de conclusie kwam dat het toch allemaal wel wat professioneler was dan ik had verwacht. Toen ik met een gigantische microfoon voor mijn neus door de professionele koptelefoon op mijn hoofd mijn eigen onregelmatige ademhaling begon te horen terwijl het mijn naam was die uit de mond van Hans kwam, besefte ik me opeens dat alle onzin die ik eventueel uit zou kramen in de huiskamers van zo’n 1 miljoen mensen in heel Overijssel live te beluisteren zou zijn ging mijn hart toch wel even tekeer, wat zich direct uitte in een hoorbare nerveuze trilling in mijn stem (dure headsets zijn niet altijd fijn).

Na wat krap een minuutje leek te zijn, was de regio Overijssel weer van mijn Brabantse accent af. Ik heb de stream moeten beluisteren om te weten wat ik nu daadwerkelijk gezegd heb, want ik was het helemaal kwijt. Voor ik naar huis ging, heb ik natuurlijk nog wel even een rondleiding gekregen door de studio’s daar. Natuurlijk konden daar de ruimten waar het nieuws en het programma “De Regiotap” worden opgenomen niet aan ontbreken ;)

Voor nieuwsgierige mensen is de stream op RTV Oost te beluisteren.

Meer foto’s van de studio vind je hier.

Overigens ben ik vanmiddag ook nog gebeld door Enschede FM, maar daar heb ik nog even geen stream van.

Over minder dan 6 uur gaat mijn wekker

• Voorgesmeerd ontbijt – check
• Droge kleren klaargelegd – check
• Routebeschrijving klaar – check
• Geprepareerde dubbele Senseo – check

Welterusten!

Ik ben niet zo’n fan van fastfood. Goed, het is goedkoop, maar om daarvoor nu kleffe hamburgers, slappe friet en waterige cola als maaltijd te nemen is het mij over het algemeen niet waard. Nu zit hier al een tijdje zo’n “Wok2Go” tent, waar je een beetje McDonald’s style wok spul kunt eten: je bestelt wat van een verlicht bord boven een overwegend TL-verlichte toonbank en dat wordt dan direct voor je gewokt en binnen een minuut staat er een heerlijk geurig kartonnen doosje voor je neus te dampen. Dat alles voor een eurootje of vijf.

Vandaag ben ik daar dan eindelijk eens wat gaan eten met Mark en Remko. Daar stond ik dan: zojuist waren mijn vijf euro (of eigenlijk die van Mark, want ik was vergeten te pinnen) over de toonbank gegaan in ruil voor een portie pittig rundvlees met bami en nu stond ik voor de onvermijdelijke keuze: mes en vork of eetstokjes? Ik had nog nooit met eetstokjes gegeten, dus de goedkope snackbarvorkjes waren de meest veilige keuze. Vanuit het andere bakjes keken mij twee houten stokjes aan, lonkend, avontuurlijk. “Ach, waarom ook niet, behalve de koks is het toch leeg, dus niemand ziet hoe ik zit te prutsen.” dacht ik, en ik pakte één paar eetstokjes. Remko deed mee en Mark speelde het op safe met een plastic vorkje.

Natuurlijk had Mark zijn doosje vervolgens al zo’n beetje leeg voor Remko en ik goed en wel onze eetstokjes meester waren, maar langzaam maar zeker bleef er toch steeds meer eten daadwerkelijk aan de stokjes hangen en lukte het zowaar om ook nog wat van dat eten naar de juiste plek in de mond te krijgen. Tegen de tijd dat Remko zijn hele doosje al leeg heeft en Mark al aan zijn extra loempia begonnen is, ben ik net een keer op tweederde van mijn portie. “Ben ik nu zo hardleers?”, vraag ik mij af. Ik besluit moedig door te prutsen, ik heb tenslotte nog steeds best honger.

Als ik eindelijk klaar ben, komt de aap uit de mouw. Remko had al eens een paar keer eerder met die dingen gegeten. Ik voel me ineens een stuk minder klungelig. Met kramp in mijn hand, maar een voldaan en vol gevoel in mijn maag verlaat ik de TL-verlichte Wok2Go, op naar huis.

Mocht door dit te lezen de avontuurlijke kriebels gekregen hebben, er zijn complete complete handleidingen te vinden over eten met stokjes en Japanse tafelmanieren. Succes!

“Waking up in the morning is my favourite extreme sport” stond er op de Loesje die ik vorige week nog bij Inter-Actief op het prikbord hing. Vroeg, zoals vrijwel elk bijvoeglijk naamwoord in onze taal, is een relatief begrip. Wetenschappers hebben zich erover gebogen, maar uiteindelijk zijn ze niet veel verder gekomen dan de notie dat hoe vroeg je opstaat een zekere verhouding is van een aantal factoren, waaronder het tijdstip waarop je naar bed gaat, het moment waarop je daadwerkelijk gaat slapen, de alcoholconsumptie die daaraan vooraf is gegaan, de tijd dat de wekker gaat en in welke mate dit geheel zich de voorgaande dagen heeft plaatsgevonden.
Daaraan wil ik toevoegen dat vroeg opstaan vervelend is, maar dat er niets erger is dan vroeg op staan om er vervolgens achter te komen dat je had kunnen blijven liggen. Je kent dat gevoel wel, dat je voor een uitgestorven collegezaal staat, of dat je halverwege de kou op de fiets ineens bedenkt dat het zondag is. Vanochtend had ik dus moment, en ik kan je vertellen dat daar helemaal niets sportiefs aan is. Ik voel me nu ongeveer net zo sportief als een downhill mountainbiker die een verkeersdrempel is afgedaald.

Michel’s Exhausted