Michel Jansen

Ik ben weer terug, alweer een paar dagen. Zo’n weekje wintersport is echt heerlijk. Even niets aan je hoofd dan koude sneeuw en zonnebrandcrème. Niets om handen dan een paar handschoenen.
Het was de eerste keer dat ik daadwerkelijk op wintersport was, dus de eerste paar dagen bestonden voor mij voornamelijk uit vallen en opstaan (letterlijk). Niet in de laatste plaats omdat het eigenlijk gewoon al veel te lang veel te mooi weer was. Dat is fijn als je bruin wil worden, maar funest voor de sneeuw op de pistes. Na de nodige blauwe plekken kon ik concluderen dat een niet al te scherp gekant huursnowboard een ramp is op een keiharde ijspiste. Gelukkig ging het daarna een stuk harder sneeuwen, zodat ik uiteindelijk nog vrij best de piste af kon komen.
Nu ben ik dus weer thuis, maar ik heb m’n draai nog niet helemaal gevonden. Een tikkeltje futloos hang ik op de bank en luister ik naar muziek. Een lekker stuk sneeuw zou me goed doen nu ;)

Afgelopen weekend liep ik samen met Hester over het noord-Texelse strand. Het was eb, dus we hadden een gigantisch stuk strand tot onze beschikking, maar binnen een paar uur zou dat hele strand weer vollopen met water. Met deze gedachte in mijn hoofd gleden mijn ogen over voetstappen van burgerlijke gezinnetjes met hun hond, over lijnen die door de branding waren achtergelaten en ik besefte me dat dit alles over een paar uur weer zou worden teruggebracht in de maagdelijke toestand waarin het zich eerder die dag, voor het keren van het tij, bevonden moet hebben.

Ineens gleden mijn ogen over iets anders. Het leek eerst nog een schelp, maar toen ik nog eens goed keek was het toch duidelijk iets anders: Een 16MB MMC kaartje. Mijn ogen volgden voetsporen die wellicht zouden leiden naar de eigenaar van het bewuste voorwerp, maar dat niet deden. Met een PDA in mijn broekzak die een SD/MMC slot heeft, en dus dit soort kaartjes kan lezen, kon ik het niet laten even te kijken of er wat op het kaartje stond. Ik trof aan 2 foto’s genomen met een Canon Powershot A520 in December vorig jaar. De persoon met de rode trui op de foto’s is helaas alleen van de achterkant te zien en daardoor niet erg herkenbaar. Op het strand is in ieder geval niemand te zien die er direct op lijkt.

Het idee om het kaartje bij het nabijgelegen strandpaviljoen af te geven komt in me op, maar in alle haast om nog op tijd voor de boot te kunnen eten vergeet ik dat totaal. Nu ligt het hier voor me: 16MB aan MultiMedia Card van een onbekende eigenaar. Misschien is het wel van jou?

Voldoe jij aan het volgende signalement:

• Op 26 december 2005 zat je om 11:51 in een Ford op de snelweg.
• Op 4 februari was je het middaguur en voor 17:00 een keer op het drooggevallen noordzeestrand op Texel, bij de vuurtoren.
• Je hebt een Canon PowerShot A520 (by the way: 16MB is echt belachelijk weinig voor in zo’n camera)
• Je herkent de volgende foto:
  

Reageer dan even op deze post, dan mag je je kaartje terughebben. Als een echte strandjutter bewaar ik dat uiteraard goed ;)

Tenminste, dat moeten de lui van ISTA gedacht hebben. Het klinkt erg duits voor latijn, maar toch grappig bedacht :)

Er was een reden dat ik vanochtend zo vroeg op moest. Voor de actie rondom het voorstel voor de tweede fase was ik namelijk als voorzitter van Inter-Actief uitgenodigd in de studio van Radio Oost om toe te lichten waarom wij mede de open brief voor Maria van der Hoeven hebben opgesteld.

Aan de telefoon had de vrouw van de RTV-Oost redactie me al verteld dat, als ik het niet goed kon vinden, ik bij het gebouw met de zendmast moest zijn. Toen ik daar aankwam bleek dat een zendmast van zo’n 120 meter te zijn. Toch wat meer dan ik had verwacht van een regionaal station.

Met een warme bak koffie schoof ik om iets voor zevenen aan bij Hans van Wieren in de studio voor het programma “Klaar Wakker”, waar ik tot de conclusie kwam dat het toch allemaal wel wat professioneler was dan ik had verwacht. Toen ik met een gigantische microfoon voor mijn neus door de professionele koptelefoon op mijn hoofd mijn eigen onregelmatige ademhaling begon te horen terwijl het mijn naam was die uit de mond van Hans kwam, besefte ik me opeens dat alle onzin die ik eventueel uit zou kramen in de huiskamers van zo’n 1 miljoen mensen in heel Overijssel live te beluisteren zou zijn ging mijn hart toch wel even tekeer, wat zich direct uitte in een hoorbare nerveuze trilling in mijn stem (dure headsets zijn niet altijd fijn).

Na wat krap een minuutje leek te zijn, was de regio Overijssel weer van mijn Brabantse accent af. Ik heb de stream moeten beluisteren om te weten wat ik nu daadwerkelijk gezegd heb, want ik was het helemaal kwijt. Voor ik naar huis ging, heb ik natuurlijk nog wel even een rondleiding gekregen door de studio’s daar. Natuurlijk konden daar de ruimten waar het nieuws en het programma “De Regiotap” worden opgenomen niet aan ontbreken ;)

Voor nieuwsgierige mensen is de stream op RTV Oost te beluisteren.

Meer foto’s van de studio vind je hier.

Overigens ben ik vanmiddag ook nog gebeld door Enschede FM, maar daar heb ik nog even geen stream van.

Over minder dan 6 uur gaat mijn wekker

• Voorgesmeerd ontbijt – check
• Droge kleren klaargelegd – check
• Routebeschrijving klaar – check
• Geprepareerde dubbele Senseo – check

Welterusten!