De wereld is uit koers en daar moeten we met zijn allen wat aan doen! Gelukkig is er World Jump Day, over precies één dag en drie uur. Een initiatief dat poogt, door de massa en kracht van zes miljard mensen de aarde in een net iets ruimere baan te zetten.
Hoe verzin je het. In ieder geval moeten wij Nederlanders morgen (20 juli) om 12:39:13 een flinke sprong maken.
Toen ik net terugfietste naar huis, koos ik de touristische route, die mij door één van de meest rustieke delen van Enschede leidde. Toen ik opzij keek naar de prachtig heldere sterrenhemel, zag ik prompt een vallende ster, die fel stralend een groene streep aan de horizon trok.
Heel kinderachtig deed ik een wens. Stom eigenlijk, want ik geloof helemaal niet in dat soort dingen. Toch dwong deze vallende ster me tot nadenken en deed me iets realiseren. Is het hele sprookje dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet niet in het leven geroepen om juist dat te bereiken: nadenken. Om op die zeldzame momenten, dat je vrij van gedachten naar de sterren staart en er net op dat moment een brokstuk de dampkring binnen komt suizen te worden geprikkeld. Omdat dat het ultieme moment is om eens goed na te denken over wat je beweegt, wat je bent en wat je wil.
Wat ik gewenst heb zeg ik lekker niet. Dan komt het namelijk niet meer uit.
Twee jaar geleden was ik met de zomervakantie in Turkije. Omdat er op een minuut of twintig lopen een veel fijner strand was, maakte ik dagelijks redelijk wat kilometers. Op badslippers, met lekker schurend strandzand ertussen. Dat kon niet goed gaan en deed dat dan ook niet.
Continue reading
Afgelopen vrijdag was de eerste dag van de eerste keer dat het North Sea Jazz festival plaatsvindt in Rotterdam. Dit jaar was het meer dan ooit in de publiciteit. Blijft het nog wel hetzelfde festival nu het verhuisd is? Kan Ahoy ooit tippen aan het conferentiegebouw in Den Haag? Reden genoeg om eens een kijkje te gaan nemen.
Het was gisteren een treurige, regenachtige dag met het zonnetje hoog aan de hemel en geen wolkje aan de lucht. Gisteren was de dag van het afscheid van CaMu, de dubbelcolumn die dagelijks in de linkeronderhoek van de Volkskrant werd gevuld door afwisselend Remco Campert en Jan Mulder. Een column die ik altijd met veel plezier gelezen heb.
Aan al het goede mag dan wel een einde komen, maar dat maakte me niet minder nieuwsgierig naar de opvolger. Na tien jaar CaMu zou de columnist die het felbegeerde linkeronderhoekje zou erven behoorlijke schoenen te vullen hebben, dus dat schepte hoge verwachtingen.
Groot was dan ook mijn schrik toen ik vanochtend de Volkskrant uit de brievenbus trok en daar op de vertrouwde plaats ineens de Krantenkat aantrof: een cartoon van de Nederlandse tekenaar Peter Pontiac. Krantenkat is, zoals de naam al doet vermoeden, een kat met een vel van krantenletters. Oorspronkelijk geboren in de poezenkrant zal dit beestje ons tot 20 augustus dagelijks verrassen met een op de actualiteit ingespeelde cartoon.
Een beetje teleurstellend, omdat ik in eerste instantie toch uitging van een column. Een lekker luchtig stukje opinietekst om alvast warm te lopen voor de rest van de krant. We hadden toch al Gummbah en Sigmund? Toch onthoud ik me nog even van kritiek. Pontiac (eigenlijk J.G. Pollmann) won al verschillende prijzen voor zijn werk, dus het is zeker geen groentje.
Misschien staan die literaire schoenen een cartoonist nog lang zo gek niet.
It’s been a while, but we’re back in business!
I had to take the server down for a complete reinstall, since I didn’t trust it anymore and didn’t want to risk being abused for distributing nasty spam or kiddyporn.
Since I had to do the reinstall anyway now, I took this oppertunity for a fresh start and did it clean and nicely. It was a good excuse to do away with a lot of crap I’ve been installing over the years.
Obviously my mail had a higher priority than my weblog, so I put my energy in that first. Then there was my girlfriend, who obviously had a higher priority than my weblog ;)
I’m quite confident I’m secure now. Let’s hope the Turkish hackers stay away now :)
A few days ago I noticed someone defaced the part of my server that’s also running this weblog. As I didn’t have the time to really get into it, I removed the defaced part, updated all of my software and assumed the rest would be OK.
It wasn’t. I just found my server giving me a 403 “forbidden” error, because the /var/ dir was set to be editable and read only by root and, more concerning, it was setuid root. This was also the case for /tmp, causing mysql to die.
All of this is definitely not supposed to be, so I’m taking it all offline tomorrow and serving static pages meanwhile. Sorry for the inconvenience :)
En toen had ik De weduwnaar, het vervolg op Komt een vrouw bij de dokter ook uit. Eergisteravond in de trein terug naar huis.
Dit keer kostte het me maar twee treinreizen voor ik alweer door het tweede deel van Stijn zijn levensverhaal heen was. Alle kritiek op het boek daargelaten, het blijft een geweldig vervolg. Goed, er gaat niemand dood, maar dat doet niets af aan het karakter van de hoofdpersoon, het autobiografische gehalte en het feit dat je het eerste boek gewoon beter begrijpt als je het tweede gelezen hebt.
Lezen dus.
Van mijn goede vriend Mark moest ik op zijn Gay.nl profiel kijken, toen me wat vreemds opviel. Je kunt je geaardheid aangeven.
Je zou verwachten dat je over het algemeen met een reden op gay.nl komt, namelijk omdat je gay bent. Nu kan ik me voorstellen dat er nog een handjevol biseksuelen rondloopt, maar je blijkt dus ook gewoon hetero in te kunnen vullen.
Wat blijkt: gay.nl is een onontgonnen bron van vrijgezelle hetereoseksuele vrouwen :P Gewoon even zoeken met de juiste vinkjes en je vindt een hele waslijst.
Waarom er ook een vinkje “anders” bij geaardheid staat, denk ik liever niet over na.
Sinds ik aan mijn studie begonnen ben neem ik niet meer zo vaak de tijd om mezelf in een boek te storten. Het was dan ook meer geluk dan wijsheid dat ik onlangs in de trein begon aan het boek “Komt een vrouw bij de dokter” van Kluun. Een boek waar ik wel al veel van had gehoord, maar waarvan ik in eerste instantie niet direct het idee had dat het wat voor mij was.
In het kort gaat “Komt een vrouw bij de dokter” over het leven van twee getrouwde, jonge, mooie, geslaagde en succesvolle mensen en hun dochtertje en hoe dat leven verandert als één van hen kanker krijgt.
Een heel ontroerend verhaal, maar tegelijkertijd is “Komt een vrouw bij de dokter” wel met veel humor geschreven. Het boek is voor een deel autobiografisch en dat merk je. Niet eerder kon ik zo meeleven als met Stijn, de hoofdpersoon, terwijl hij worstelt met zichzelf en de situatie waarin hij tegen zijn zin is beland.
Ik heb “Komt een vrouw bij de dokter” in twee rukken uitgelezen. Nadat ik in een korte treinreis over de helft was geraakt, heb ik de rest van het boek vanochtend in één ruk verslonden om mijn honger te stillen.
Aan iedereen die ooit aan kanker een dierbare is verloren: lees dit boek.
Aan iedereen die nooit aan kanker een dierbare is verloren: lees dit boek.
Binnenkort vol verwachting aan het vervolg beginnen.