Michel Jansen

Het gaat de laatste tijd niet zo goed met mijn anderhalf jaar oude Powerbook G4. Eerst bezweek de accu onder mijn heftige laptopgebruik en kort daarna begon de poweradapter te bokken.

Apple vertelt zelf trots op haar site:

Dankzij het doordachte ontwerp kan de stroomkabel netjes om de adapter worden gewikkeld en kan het geheel gemakkelijk worden opgeborgen.

En dat is waar. Het wikkelmechanisme is bijzonder ingenieus, maar naar het blijkt absoluut niet bestand tegen anderhalf jaar intensief gebruik. Al dat gewikkel (meerdere malen per dag) maakte namelijk dat er een contactje losraakte op de plek waar de kabel het blok ingaat. Het gevolg: op willekeurige momenten viel de adapter uit, waarna hij het na wat gefriemel weer deed.

79 euro lichter en een Apple Portable Power Adapter rijker kon ik er weer even tegenaan. De oude adapter, die het nog prima deed zo lang je er maar vanaf bleef, hield ik voor thuis. Dat scheelde weer een boel gewikkel voor de nieuwe adapter.

Vandaag ging ineens het groene indicatieledje uit, waarop ik onder mijn bureau kroop om eens naar de adapter te kijken. Toen ik hem aanraakte spoten er ineens allemaal vonken uit, waarop ik verschrikt de adapter uit het stopcontact trok. Het resultaat mag er zijn: een stevige schroeiplek op de witte adapter.

Vanmiddag eens Apple bellen om te vragen hoe zij hier over denken. Bij Dell was het onlangs nog raak met ontpoloffende laptops, dus ik vind wel dat ze het serieus moeten nemen.

*update*

Net even gebeld met het (betaalde) servicenummer van Apple en ze wisten niet of dit vaker voorkwam. Ik werd meegenomen in de statistieken en daar moest ik het maar mee doen. Ik begin wel steeds nieuwsgieriger te worden naar die statistieken…

De wereld is uit koers en daar moeten we met zijn allen wat aan doen! Gelukkig is er World Jump Day, over precies één dag en drie uur. Een initiatief dat poogt, door de massa en kracht van zes miljard mensen de aarde in een net iets ruimere baan te zetten.

Hoe verzin je het. In ieder geval moeten wij Nederlanders morgen (20 juli) om 12:39:13 een flinke sprong maken.

Toen ik net terugfietste naar huis, koos ik de touristische route, die mij door één van de meest rustieke delen van Enschede leidde. Toen ik opzij keek naar de prachtig heldere sterrenhemel, zag ik prompt een vallende ster, die fel stralend een groene streep aan de horizon trok.

Heel kinderachtig deed ik een wens. Stom eigenlijk, want ik geloof helemaal niet in dat soort dingen. Toch dwong deze vallende ster me tot nadenken en deed me iets realiseren. Is het hele sprookje dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet niet in het leven geroepen om juist dat te bereiken: nadenken. Om op die zeldzame momenten, dat je vrij van gedachten naar de sterren staart en er net op dat moment een brokstuk de dampkring binnen komt suizen te worden geprikkeld. Omdat dat het ultieme moment is om eens goed na te denken over wat je beweegt, wat je bent en wat je wil.

Wat ik gewenst heb zeg ik lekker niet. Dan komt het namelijk niet meer uit.

Twee jaar geleden was ik met de zomervakantie in Turkije. Omdat er op een minuut of twintig lopen een veel fijner strand was, maakte ik dagelijks redelijk wat kilometers. Op badslippers, met lekker schurend strandzand ertussen. Dat kon niet goed gaan en deed dat dan ook niet.
Continue reading →

Het was gisteren een treurige, regenachtige dag met het zonnetje hoog aan de hemel en geen wolkje aan de lucht. Gisteren was de dag van het afscheid van CaMu, de dubbelcolumn die dagelijks in de linkeronderhoek van de Volkskrant werd gevuld door afwisselend Remco Campert en Jan Mulder. Een column die ik altijd met veel plezier gelezen heb.

Aan al het goede mag dan wel een einde komen, maar dat maakte me niet minder nieuwsgierig naar de opvolger. Na tien jaar CaMu zou de columnist die het felbegeerde linkeronderhoekje zou erven behoorlijke schoenen te vullen hebben, dus dat schepte hoge verwachtingen.

Groot was dan ook mijn schrik toen ik vanochtend de Volkskrant uit de brievenbus trok en daar op de vertrouwde plaats ineens de Krantenkat aantrof: een cartoon van de Nederlandse tekenaar Peter Pontiac. Krantenkat is, zoals de naam al doet vermoeden, een kat met een vel van krantenletters. Oorspronkelijk geboren in de poezenkrant zal dit beestje ons tot 20 augustus dagelijks verrassen met een op de actualiteit ingespeelde cartoon.

Een beetje teleurstellend, omdat ik in eerste instantie toch uitging van een column. Een lekker luchtig stukje opinietekst om alvast warm te lopen voor de rest van de krant. We hadden toch al Gummbah en Sigmund? Toch onthoud ik me nog even van kritiek. Pontiac (eigenlijk J.G. Pollmann) won al verschillende prijzen voor zijn werk, dus het is zeker geen groentje.

Misschien staan die literaire schoenen een cartoonist nog lang zo gek niet.