Michel Jansen

Twee jaar geleden was ik met de zomervakantie in Turkije. Omdat er op een minuut of twintig lopen een veel fijner strand was, maakte ik dagelijks redelijk wat kilometers. Op badslippers, met lekker schurend strandzand ertussen. Dat kon niet goed gaan en deed dat dan ook niet.

Binnen de kortste keren had ik flinke blaren aan de bovenkant van mijn voeten, die maakten dat de gewraakte badslippers, die überhaupt al wat aan de kleine kant waren, het draagcomfort van een spijkerbed hadden. Gelukkig was daar een schoenenkraam, zodat ik na wat afdingen zeven euro lichter en een paar teenslippers rijker was.

Het waren doodsimpele plastic dingen, maar dan wel lekker ruim, zodat mijn brede voeten erin passen, en met een band die ver naar achteren doorloopt, zodat ook ik er op kan lopen zonder dat mijn slippers van mijn voeten vallen. Doodsimpel, maar effectief, want van mijn blaren had ik geen last meer en de krengen liepen eigenlijk nog verdomd lekker ook.

Dat was twee jaar geleden en in die twee jaar hebben mijn slippers en ik veel meegemaakt. We zijn samen overal geweest en nooit lieten ze me in de steek. Helaas hebben deze avonturen hun tol geëist. Een maandje geleden begon er een scheur te ontstaan in de band van mijn rechterslipper. Een scheur die groter en groter werd, totdat ook duct tape er niets meer aan kon redden: ik was toe aan een nieuw paar.

Dat viel tegen. In die twee jaar is er veel veranderd in slipperland. Teenslippers zijn helemaal hip deze zomer. Gunstig dacht ik, want dan kun je die dingen tenminste overal krijgen. Er bleken inderdaad meer winkels te zijn die ze verkopen, maar de populariteit van de teenslipper bleek al snel een keerzijde te hebben. Nu iedereen aan de teenslipper is, zijn natuurlijk alle gangbare maten uitverkocht. Ook blijken er ineens allemaal modemerken hun eigen slipper op de markt gezet te hebben. De één nog hipper vormgegeven en duurder dan de ander, maar ondertussen zit het allemaal voor geen meter.

Uiteindelijk ben ik ook maar een man. Ik weet wat ik wil en eigenlijk verwacht ik gewoon dat ik een winkel binnen kan lopen om het te pakken, naar de kassa te lopen en af te rekenen. Wat ik in dit geval wou was heel simpel:

• Comfortabel
• Duurzaam
• Uiterlijk OK

En dan wel in die volgorde van belangrijkheid. Niet onredelijk toch? Dat bleek tegen te vallen. Nadat ik al in drie steden bot had gevangen, had ik eigenlijk al de duurzaamheid en het uiterlijk laten varen. Toen ik in een vierde stad nog niets kon vinden stond ik op het punt om het op te geven. Met tegenzin en het idee dat het toch kansloos was, liet ik me een semi-elitaire schoenenzaak inslepen door de zus van mijn vriendin. Na een rondje tussen de excentrieke Gant en weet-ik-wat-voor-dure merken kwamen we op de buitenweg langs een setje Gaastra slippers in maat 37. Na informeren hadden ze nog een set in maat 38 en… 43.

Eigenlijk heb ik maat 45, maar op hoop van zegen heb ik ze toch geprobeerd. Gelukkig maar, want ze zaten als gegoten. Ik ben dolblij met mijn comfortabele, duurzaam lederen en ook nog eens mooie Gaastra-slippers. Hopelijk houden deze het langer dan twee jaar vol ;)