Toen ik net terugfietste naar huis, koos ik de touristische route, die mij door één van de meest rustieke delen van Enschede leidde. Toen ik opzij keek naar de prachtig heldere sterrenhemel, zag ik prompt een vallende ster, die fel stralend een groene streep aan de horizon trok.
Heel kinderachtig deed ik een wens. Stom eigenlijk, want ik geloof helemaal niet in dat soort dingen. Toch dwong deze vallende ster me tot nadenken en deed me iets realiseren. Is het hele sprookje dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet niet in het leven geroepen om juist dat te bereiken: nadenken. Om op die zeldzame momenten, dat je vrij van gedachten naar de sterren staart en er net op dat moment een brokstuk de dampkring binnen komt suizen te worden geprikkeld. Omdat dat het ultieme moment is om eens goed na te denken over wat je beweegt, wat je bent en wat je wil.
Wat ik gewenst heb zeg ik lekker niet. Dan komt het namelijk niet meer uit.
Pingback: Tin
Pingback: Kruidkoek