Michel Jansen

Terwijl ik op vakantie was, heeft Apple stiekem de langverwachte iphone gereleased. Een apparaat dat nu al al mijn verwachtingen lijkt te gaan overstijgen.

Goed, welgesteld kan het ding niets meer dan mijn huidige QTEK S100 smartphone, maar het ziet er allemaal zo eenvoudig, zo gebruikersvriendelijk, zo doordacht, zo gelikt zo… Apple uit! Apple doet hier niets nieuws. Apple doet wat het sinds jaar en dag doet: simpele no-nonsense apparaten maken waar mensen op zitten te wachten. Voor de iPhone geld wat mij betreft hetzelfde als voor de felbekritiseerde iPod Shuffle: minder features is niet altijd slechter. Wat moet je met handschriftherkenning en ingewikkelde software als het ook anders kan. Intuitievere input heb ik nog nooit gezien. Zie de keynote en je begrijpt wat ik bedoel.

We zullen het moeten afwachten. Onze vrienden in de VS kunnen pas in Juni genieten van dit apparaat, wij zullen er waarschijnlijk nog langer op moeten wachten. Tot dan moeten we het maar hiermee moeten stellen…

Skype,
wat fijn,
dat jij mij,
mijn lief laat bellen.
Afgelegen.

Het heeft even geduurd, ook al was ik er al tijden razend benieuwd naar: ik heb de Wii geprobeerd! En wat een apparaat is het zeg. Lekker een avondje bowlen, golfen of tennissen en als dat begint te vervelen is er Zelda: Twilight Princess.

Ik mag die jongens van Nintendo wel. Tussen al het grafische geweld van Microsoft en Sony door, brengen ze een totaal andere console uit, en het werkt!

Als Mario Party voor de Wii uit komt moet ik heel erg mijn best gaan doen er geen te kopen…

Het is de zachtste winter sinds tijden, maar terwijl ik in de trein zit, met mijn dikke winterjas aan, heb ik het toch allerminst warm. Zojuist heb ik op Schiphol afscheid genomen van Hester, die voor zevenentwintig dagen naar India vertrekt. Omdat ik nog altijd niets heb gedaan met de gebroken tentstok, die de vakantie van Hester en mij naar Kroatië en omstreken had opgeleverd, grijp ik de gelegenheid aan om even langs de Joho in Amsterdam te gaan. Het treinkaartje naar Amsterdam is tenslotte toch al betaald.

Met mijn iPod op standje net-beneden-gehoorbeschadiging kruip ik weg tussen de grote oordoppen van mijn Sennheiser HD-202. Afgesloten van elk hoorbaar geluid van de buitenwereld onttrek ik me aan het gedrom van toeristen in de altijd drukke Kalverstraat en waan ik me alleen met de deprimerende stem van Damien Rice. Goed nieuws, nieuwe tentstokken kunnen geleverd worden.

Direct terug naar het station zou zonde zijn, dus stop ik even voor een bak espresso bij een klein café met een vrolijke naam, die me helaas is ontschoten. Een rustpuntje tussen de alomtegenwoordige drukte van een toeristische hoofdstad.

Terwijl Damien Rice is overgegaan in een nummer over Eskimo’s bedenk ik me dat ik me niet zo moet aanstellen. Eskimo’s, die hebben het pas koud. Ik heb het gelijk een stuk warmer.