Michel Jansen

Als je er bij nadenkt is het eigenlijk maar gek. Jaarlijks stoppen er duizenden bussen vol Japanse, Amerikaanse en god weet waar ze nog meer vandaan komen toeristen, maar wij Nederlanders komen er maar zelden. Ik heb het natuurlijk over typisch Nederlandse toeristische trekpleisters als het Keukenhof, de Deltawerken en natuurlijk Kinderdijk. Eigenlijk gek natuurlijk en zeker reden genoeg om eens een kijkje in laatstgenoemde te nemen.

Met een indrukwekkende negentien bewaarde windmolens is Kinderdijk namelijk één van de beter bewaarde stukjes polderhistorie in Nederland. Erg gaaf om eens te zien, al was het alleen maar om je eens toerist in eigen land te voelen tussen de Japanners, Amerikanen en god weet waar ze nog meer vandaan komen.

… zijn helemaal niet vervelend om te ontvangen zo lang je nog een armzalige student bent :)
Michel krijgt honderdéénenveertig euro terug^*. Mooi vakantievoorschot :D

*) voorlopige aanslag.

Ze klaagde al een tijdje dat ze kippig was, mensen van een afstandje moeilijk herkende en verkeersborden al helemaal het liefste ontweek: Hester wilde een bril! Niet zo gek dus dat ik vorige week mee moest naar de brillenwinkel om er toch zeker maar voor te zorgen dat mijn lieve vriendinnetje de winkel niet als nerd, oud vrouwtje of andersoortig stereotype met bril zou verlaten.

Al snel had ze de volledige inhoud van de winkel (exclusief personeel, toonbanken en dat soort zaken) op haar neus had gehad. We kwamen tot de conclusie dat ronde brillen de associatie “oud vrouwtje” opriepen en brillen met een dikke rand al snel wel erg streng stonden, waardoor we na heel veel passen, meten en eliminatie uiteindelijk op een selectie van vijf geschikte kandidaten kwamen, waarvan er natuurlijk maar één de gelukkige bril is geworden om voortaan op de neus van mijn vriendinnetje te prijken.

Vandaag haalden we ‘m op, dus without further delay:

Aangezien mijn snowboard tijdens een eerste weekje wintersport een vreemde vochtplek ontwikkeld had, waardoor ik naar Den Haag moest voor garantie en Hester dit weekend de hort op is met haar vriendinnen, leek me dat een ideale gelegenheid voor een dagje voor mezelf. En dat is het dan ook geworden: vanochtend met de eerste trein waarin mijn weekend-OV geldig was (je blijft student hè) richting Den Haag om eerst dat snowboard maar eens opgestuurd te krijgen, zodat ik daarna de hele middag vrij had.

Toevallig was er in de Plato in Den Haag een promotie-optreden van Room Eleven, een Nederlands jazzbandje waar we toevallig tijdens de wintersport waar ik het eerder al over had heel veel naar geluisterd hebben. Ik had ze nog nooit “in het wild” gespot, maar als ik dit optreden in een rommelige platenzaak als een voorproefje, moeten ze op een groter podium helemaal tot hun recht komen. Alles bijelkaar duurde het maar een tiental minuten, met een publiek van evenzoveel mensen, maar daarmee had het wel iets intiems en dat past goed bij ze.

Na de innerlijke mens getrakteerd te hebben op een salade van de Kentucky Fried Chicken (je moet het toch eens geprobeerd hebben), sprong ik ter afsluiting van mijn dag nog even in de tram richting Scheveningen. Het was tenslotte vandaag 4 mei, dodenherdenking, en waar beter twee minuten stilte te nemen dan op het strand, uitkijkend op de woeste zee. Achter mij een drukke boulevard, waar het rumoer van etende mensen voor twee minuten stil viel; voor mij het woeste geluid van de branding en boven mij het gekrijs van Meeuwen. Die doen niet aan dodenherdenking.

[dutch]Ik ga het vast niet voor elke post volhouden, maar vanaf vandaag kan het in ieder geval: Michel gaat in twee talen bloggen. Eigenlijk deed ik dat al, de technische artikelen waren meestal in het Engels, maar vanaf nu komen alle posts waarvan ik denk dat ze ook wel eens door het niet-nederlandssprekende deel van de wereldbevolking interessant gevonden zouden kunnen worden in zowel het Nederlands als in het Engels.

Om dat zogenaamde “multilingual blogging” mogelijk te maken heb ik overigens een aardige zoektocht af mogen leggen. Ik probeerde onder andere Gengo, Babel en ContentLocale, maar kwam uiteindelijk uit op JLanguage 2. Eens zien of ik dat volhoud :P[/dutch]

[english]I’m probably not going to be able to keep this up for every post, but from today on it will at least be possible: Michel will blog in two languages. Off course in some way I already did so. Most of my technical articles were in English, but from now on I will make all articles that I think might be interesting to non-dutch readers available in both Dutch and English.

Accomplishing this so-called “multilingual blogging” was quite a task. Among others, I tried Gengo, Babel and ContentLocale, but finally ended up using JLanguage 2. Let’s see if I’ll be able to keep up ;)[/english]

Sinds ik vorig jaar als voorzitter van Inter-Actief de slot-etappe voor mijn kiezen heb gehad, heb ik een zwak gekregen voor ‘s werelds grootste estafetteloop: de Batavierenrace. Ruim achtduizend studenten leggen daarbij in minder dan vierentwintig uur 185 kilometer af, verdeeld over 25 etappes en zoals ieder jaar was dat ook dit keer weer goed voor veel gestress met busjes, gedoe met hesjes, maar vooral veel lol.

Dit jaar zou ik de 22^e etappe lopen. 8,9 Kilometer in de middag van Boekelo naar de Grolsch fabriek en daarmee 700 meter meer dan vorig jaar. Reden genoeg dus om al op tijd samen met Hester fanatiek begonnen te zijn met trainen bij Aloha. Dat ging al niet geheel zonder problemen, want toen ik door de blaren mijn voeten niet meer zag heb ik toch maar even degelijke hardloopschoenen aangeschaft. Aan de voorbereiding mocht het dus niet liggen.

Gelukkig gaan er altijd nog genoeg dingen fout. Bij de tweede herstart, in Barchem, was het lang onzeker of Sharon wel op tijd met het hesje (met daarin de chips voor tijdregistratie) binnen zou zijn, zodat deze kon worden overgedragen aan Bas. Natuurlijk lukte dat niet, waardoor Bas om 11:00 met een papieren rugnummer van start ging en ik hem als een idioot achterna moest om hem nog voor de finish van het verplichte hesje te voorzien.

Ik was op tijd, maar van het busje met daarin de volgende loper, aan wie Bas op zijn beurt het hesje zou moeten overdragen was dat niet te zeggen. Die stonden nog in de file. In een vlaag van chaos stond ik zelf al met het hesje klaar om te gaan lopen, maar afstand van 9,5 kilometer en het ontbijt dat ik een half uur eerder naarbinnen had lopen werken maakten dat ik daar toch maar vanaf zag. Gelukkig kwam loper Sjoerd me niet veel later alsnog verlossen.

Naar mate de dag vorderde, werd steeds duidelijker waarom de organisatie eerder al een waarschuwing over het weer had afgegeven: man wat was het heet. Aan de bijna negen kilometer die mijn eigen etappe duurde leek maar geen einde te komen in de zinderende hitte. Gelukkig zat Bas zijn fietstas aardig vol met water.

Uiteindelijk heb ik, vooral door de hitte, langzamer gelopen dan vorig jaar. Over de 8,9 kilometer deed ik 46 minuten en 4 seconden, wat goed is voor zo’n 11,60 kilometer per uur, een 178^e plaats voor die etappe en… het inhalen van Abacus. Iets langzamer dus dan vorig jaar, toen ik over 8,2 kilometer 41:51 deed. Over dezelfde afstand deed mijn lieftallige trainingsbuddy Hester dit jaar 45:11, een volle 25 seconden sneller dan mijn ploeggenoot Eelco, die dit jaar voor Sjoerd de honneurs waarnam.

Al met al genoeg om het geheel met gepaste trots af te sluiten tijdens het grootste studentenfeest van Nederland en daarna tevreden in bed te duiken.