Michel Jansen

Aangezien mijn snowboard tijdens een eerste weekje wintersport een vreemde vochtplek ontwikkeld had, waardoor ik naar Den Haag moest voor garantie en Hester dit weekend de hort op is met haar vriendinnen, leek me dat een ideale gelegenheid voor een dagje voor mezelf. En dat is het dan ook geworden: vanochtend met de eerste trein waarin mijn weekend-OV geldig was (je blijft student hè) richting Den Haag om eerst dat snowboard maar eens opgestuurd te krijgen, zodat ik daarna de hele middag vrij had.

Toevallig was er in de Plato in Den Haag een promotie-optreden van Room Eleven, een Nederlands jazzbandje waar we toevallig tijdens de wintersport waar ik het eerder al over had heel veel naar geluisterd hebben. Ik had ze nog nooit “in het wild” gespot, maar als ik dit optreden in een rommelige platenzaak als een voorproefje, moeten ze op een groter podium helemaal tot hun recht komen. Alles bijelkaar duurde het maar een tiental minuten, met een publiek van evenzoveel mensen, maar daarmee had het wel iets intiems en dat past goed bij ze.

Na de innerlijke mens getrakteerd te hebben op een salade van de Kentucky Fried Chicken (je moet het toch eens geprobeerd hebben), sprong ik ter afsluiting van mijn dag nog even in de tram richting Scheveningen. Het was tenslotte vandaag 4 mei, dodenherdenking, en waar beter twee minuten stilte te nemen dan op het strand, uitkijkend op de woeste zee. Achter mij een drukke boulevard, waar het rumoer van etende mensen voor twee minuten stil viel; voor mij het woeste geluid van de branding en boven mij het gekrijs van Meeuwen. Die doen niet aan dodenherdenking.