Sinds ik vorig jaar als voorzitter van Inter-Actief de slot-etappe voor mijn kiezen heb gehad, heb ik een zwak gekregen voor ‘s werelds grootste estafetteloop: de Batavierenrace. Ruim achtduizend studenten leggen daarbij in minder dan vierentwintig uur 185 kilometer af, verdeeld over 25 etappes en zoals ieder jaar was dat ook dit keer weer goed voor veel gestress met busjes, gedoe met hesjes, maar vooral veel lol.
Dit jaar zou ik de 22e etappe lopen. 8,9 Kilometer in de middag van Boekelo naar de Grolsch fabriek en daarmee 700 meter meer dan vorig jaar. Reden genoeg dus om al op tijd samen met Hester fanatiek begonnen te zijn met trainen bij Aloha. Dat ging al niet geheel zonder problemen, want toen ik door de blaren mijn voeten niet meer zag heb ik toch maar even degelijke hardloopschoenen aangeschaft. Aan de voorbereiding mocht het dus niet liggen.
Gelukkig gaan er altijd nog genoeg dingen fout. Bij de tweede herstart, in Barchem, was het lang onzeker of Sharon wel op tijd met het hesje (met daarin de chips voor tijdregistratie) binnen zou zijn, zodat deze kon worden overgedragen aan Bas. Natuurlijk lukte dat niet, waardoor Bas om 11:00 met een papieren rugnummer van start ging en ik hem als een idioot achterna moest om hem nog voor de finish van het verplichte hesje te voorzien.
Ik was op tijd, maar van het busje met daarin de volgende loper, aan wie Bas op zijn beurt het hesje zou moeten overdragen was dat niet te zeggen. Die stonden nog in de file. In een vlaag van chaos stond ik zelf al met het hesje klaar om te gaan lopen, maar afstand van 9,5 kilometer en het ontbijt dat ik een half uur eerder naarbinnen had lopen werken maakten dat ik daar toch maar vanaf zag. Gelukkig kwam loper Sjoerd me niet veel later alsnog verlossen.
Naar mate de dag vorderde, werd steeds duidelijker waarom de organisatie eerder al een waarschuwing over het weer had afgegeven: man wat was het heet. Aan de bijna negen kilometer die mijn eigen etappe duurde leek maar geen einde te komen in de zinderende hitte. Gelukkig zat Bas zijn fietstas aardig vol met water.
Uiteindelijk heb ik, vooral door de hitte, langzamer gelopen dan vorig jaar. Over de 8,9 kilometer deed ik 46 minuten en 4 seconden, wat goed is voor zo’n 11,60 kilometer per uur, een 178e plaats voor die etappe en… het inhalen van Abacus. Iets langzamer dus dan vorig jaar, toen ik over 8,2 kilometer 41:51 deed. Over dezelfde afstand deed mijn lieftallige trainingsbuddy Hester dit jaar 45:11, een volle 25 seconden sneller dan mijn ploeggenoot Eelco, die dit jaar voor Sjoerd de honneurs waarnam.
Al met al genoeg om het geheel met gepaste trots af te sluiten tijdens het grootste studentenfeest van Nederland en daarna tevreden in bed te duiken.