Ik heb er eigenlijk helemaal niets mee. 21 jaar geleden waren mijn ouders dolblij dat ze eindelijk hun rustige, slaaprijke leventje mochten inruilen voor een nieuw exemplaar met slapeloze nachten en poepluiers: ik was geboren.
In de jaren die daarop volgden was het ieder jaar raak: met elke verjaardag kwam ik dichter bij de felbegeerde volwassen leeftijd. Reden voor een feestje, met alle cadeautjes van dien.
Tot op een gegeven moment Het Grote Inzicht komt: wat een onzin is het allemaal. Ieder jaar weer zat ik in een kamer vol mensen die slechts in naam voor mij leken te komen, maar zich in de praktijk vooral voor elkaar leken te interesseren. Mijn verjaardag als sociale katalysator. Leuk, maar daar hoef ik niet zo nodig jarig voor te zijn.
Het is dan ook niet zo vreemd dat, sinds ik uit huis ben, de dag dat ik weer een jaartje ouder ben mij steeds minder boeit. Vorig jaar heb ik zelfs een hele dag rondgelopen zonder me te beseffen dat die dag mijn verjaardag was.
Toch is een verjaardag wel een dag waarbij je kunt merken dat mensen aan je denken. Een smoesje om net even dat ene smsje, telefoontje of kaartje de deur uit te doen.
Daarom niet alleen aan mijn vriendin en mijn familie, die me gisteren in levende lijven kwamen bezoeken, maar aan iedereen die gisteren aan me heeft gedacht: Bedankt!
Pingback: CyBeR
Pingback: Tin