Michel Jansen

Eigenlijk heb ik een verschrikkelijke hekel aan strijken, dus ik zorg er altijd voor dat ik zo veel mogelijk spul heb dat ik gewoon uit de wasmachine (voorzien van een flinke scheut wasverzachter) kan trekken, op kan hangen en daarna *hop* de kast in kan mikken. Dat werkt op zich prima, totdat je niet eens meer de tijd neemt om het spul direct uit de wasmachine te halen en netjes op te hangen, zodat het recht opdroogt.
De afgelopen paar weken waren voor mij een opstapeling van dit soort momenten, wat er effectief op neerkomt dat ik een hele berg gekreukte zooi op de plaats waar normaal een bank zichtbaar was heb liggen. Geen ontkomen aan dus om even naar de strijkbout te grijpen.
Waarom heb ik nu eigenlijk zo’n hekel aan strijken? Is het omdat het hersenloos werk is? Is het omdat het een verplichting is? Eigenlijk is het helemaal niet zo’n gek tijdverdrijf. Men neme een grote ton was, een strijkplank, de welbekende hete bout en, nu komt het, een MP3-speler gevuld met lekkere muziek (ik kan Air erg aanraden voor dit soort momenten) en dan is het relaxen geblazen. Niks Zen, niks Yoga, gewoon dom met een stuk ijzer over je kleren aaien tot het er weer een beetje fatsoenlijk uit ziet. Ondertussen heb je meer dan tijd genoeg om eens rustig na te denken over je dag, lekker weg te dromen bij fijne muziek, of gewoon even helemaal nergens aan te denken.
Natuurlijk heb ik niet iedere dag tijd om een uur lang nergens aan te denken, maar als we nu alle overspannen managers voorzien van een strijkbout, wil ik er best een paar keer per maand mijn kleren langskruien ;)

Ach, ik ga maar weer eens de volgende mand strijken. Ik denk dat het dit keer maar eens Katie Melua wordt in mijn MP3-speler.