Michel Jansen

Aangezien mijn snowboard tijdens een eerste weekje wintersport een vreemde vochtplek ontwikkeld had, waardoor ik naar Den Haag moest voor garantie en Hester dit weekend de hort op is met haar vriendinnen, leek me dat een ideale gelegenheid voor een dagje voor mezelf. En dat is het dan ook geworden: vanochtend met de eerste trein waarin mijn weekend-OV geldig was (je blijft student hè) richting Den Haag om eerst dat snowboard maar eens opgestuurd te krijgen, zodat ik daarna de hele middag vrij had.

Toevallig was er in de Plato in Den Haag een promotie-optreden van Room Eleven, een Nederlands jazzbandje waar we toevallig tijdens de wintersport waar ik het eerder al over had heel veel naar geluisterd hebben. Ik had ze nog nooit “in het wild” gespot, maar als ik dit optreden in een rommelige platenzaak als een voorproefje, moeten ze op een groter podium helemaal tot hun recht komen. Alles bijelkaar duurde het maar een tiental minuten, met een publiek van evenzoveel mensen, maar daarmee had het wel iets intiems en dat past goed bij ze.

Na de innerlijke mens getrakteerd te hebben op een salade van de Kentucky Fried Chicken (je moet het toch eens geprobeerd hebben), sprong ik ter afsluiting van mijn dag nog even in de tram richting Scheveningen. Het was tenslotte vandaag 4 mei, dodenherdenking, en waar beter twee minuten stilte te nemen dan op het strand, uitkijkend op de woeste zee. Achter mij een drukke boulevard, waar het rumoer van etende mensen voor twee minuten stil viel; voor mij het woeste geluid van de branding en boven mij het gekrijs van Meeuwen. Die doen niet aan dodenherdenking.

[dutch]Ik ga het vast niet voor elke post volhouden, maar vanaf vandaag kan het in ieder geval: Michel gaat in twee talen bloggen. Eigenlijk deed ik dat al, de technische artikelen waren meestal in het Engels, maar vanaf nu komen alle posts waarvan ik denk dat ze ook wel eens door het niet-nederlandssprekende deel van de wereldbevolking interessant gevonden zouden kunnen worden in zowel het Nederlands als in het Engels.

Om dat zogenaamde “multilingual blogging” mogelijk te maken heb ik overigens een aardige zoektocht af mogen leggen. Ik probeerde onder andere Gengo, Babel en ContentLocale, maar kwam uiteindelijk uit op JLanguage 2. Eens zien of ik dat volhoud :P[/dutch]

[english]I’m probably not going to be able to keep this up for every post, but from today on it will at least be possible: Michel will blog in two languages. Off course in some way I already did so. Most of my technical articles were in English, but from now on I will make all articles that I think might be interesting to non-dutch readers available in both Dutch and English.

Accomplishing this so-called “multilingual blogging” was quite a task. Among others, I tried Gengo, Babel and ContentLocale, but finally ended up using JLanguage 2. Let’s see if I’ll be able to keep up ;)[/english]

Sinds ik vorig jaar als voorzitter van Inter-Actief de slot-etappe voor mijn kiezen heb gehad, heb ik een zwak gekregen voor ‘s werelds grootste estafetteloop: de Batavierenrace. Ruim achtduizend studenten leggen daarbij in minder dan vierentwintig uur 185 kilometer af, verdeeld over 25 etappes en zoals ieder jaar was dat ook dit keer weer goed voor veel gestress met busjes, gedoe met hesjes, maar vooral veel lol.

Dit jaar zou ik de 22^e etappe lopen. 8,9 Kilometer in de middag van Boekelo naar de Grolsch fabriek en daarmee 700 meter meer dan vorig jaar. Reden genoeg dus om al op tijd samen met Hester fanatiek begonnen te zijn met trainen bij Aloha. Dat ging al niet geheel zonder problemen, want toen ik door de blaren mijn voeten niet meer zag heb ik toch maar even degelijke hardloopschoenen aangeschaft. Aan de voorbereiding mocht het dus niet liggen.

Gelukkig gaan er altijd nog genoeg dingen fout. Bij de tweede herstart, in Barchem, was het lang onzeker of Sharon wel op tijd met het hesje (met daarin de chips voor tijdregistratie) binnen zou zijn, zodat deze kon worden overgedragen aan Bas. Natuurlijk lukte dat niet, waardoor Bas om 11:00 met een papieren rugnummer van start ging en ik hem als een idioot achterna moest om hem nog voor de finish van het verplichte hesje te voorzien.

Ik was op tijd, maar van het busje met daarin de volgende loper, aan wie Bas op zijn beurt het hesje zou moeten overdragen was dat niet te zeggen. Die stonden nog in de file. In een vlaag van chaos stond ik zelf al met het hesje klaar om te gaan lopen, maar afstand van 9,5 kilometer en het ontbijt dat ik een half uur eerder naarbinnen had lopen werken maakten dat ik daar toch maar vanaf zag. Gelukkig kwam loper Sjoerd me niet veel later alsnog verlossen.

Naar mate de dag vorderde, werd steeds duidelijker waarom de organisatie eerder al een waarschuwing over het weer had afgegeven: man wat was het heet. Aan de bijna negen kilometer die mijn eigen etappe duurde leek maar geen einde te komen in de zinderende hitte. Gelukkig zat Bas zijn fietstas aardig vol met water.

Uiteindelijk heb ik, vooral door de hitte, langzamer gelopen dan vorig jaar. Over de 8,9 kilometer deed ik 46 minuten en 4 seconden, wat goed is voor zo’n 11,60 kilometer per uur, een 178^e plaats voor die etappe en… het inhalen van Abacus. Iets langzamer dus dan vorig jaar, toen ik over 8,2 kilometer 41:51 deed. Over dezelfde afstand deed mijn lieftallige trainingsbuddy Hester dit jaar 45:11, een volle 25 seconden sneller dan mijn ploeggenoot Eelco, die dit jaar voor Sjoerd de honneurs waarnam.

Al met al genoeg om het geheel met gepaste trots af te sluiten tijdens het grootste studentenfeest van Nederland en daarna tevreden in bed te duiken.

Wat Tim O’Reilly, voor velen bekend van de boeken, dacht toen hij riep om een gedragscode voor blogs weet ik niet, maar hij is in ieder geval vastberaden er mee verder te gaan en Wikipedia-oprichter Jimmy Walles is ook van de partij. Er is ondertussen zelfs een running draftversie waar hardt wordt verdergewerkt aan de zogenaamde “Blogger’s Code of Conduct”. Die zou dan uiteindelijk moeten verschijnen op bloggingcode.org, een domein dat helaas ondertussen al door een domeinboer is weggekaapt.

In het kort komt de inhoud van de BCC, zoals er ook wel naar wordt verwezen, hier op neer:

1. Neem de verantwoordelijkheid op voor je eigen woorden, maar ook voor de commentaren die je toelaat op je weblog.
2. Zeg niets online dat je niet in het echte leven zou zeggen.
3. Probeer eerst een conflict met de betrokken persoon op te lossen voor je publiekelijk reageert.
4. Grijp in als je meent dat iemand onterecht wordt aangevallen.
5. Aanvaard geen anonieme commentaren.
6. Negeer lezers die met commentaren opzettelijk onrust willen zaaien.

Wie zich aan deze richtlijnen houdt, mag zijn weblog “Civility enforced” noemen en voorzien van de bijbehorende badge. Voor alle anderen is er het “Anything goes” label, wat zo veel zou moeten betekenen als:

This is an open, uncensored forum. We are not responsible for the comments of any poster, and when discussions get heated, crude language, insults and other “off color” comments may be encountered. Participate in this site at your own risk.

Nu rijzen mij direct twee vragen. Allereerst: hebben we zo’n gedragscode wel nodig? We hebben tenslotte al jaren een gevoel van netiquette. Dat is echter een breed begrip en nooit erg specifiek opgesteld, dus een extra formulering voor de kunst van het webloggen kan natuurlijk geen kwaad.

Ten tweede vraag ik mij dan af of twee labels wel voldoende zijn. Als ik even naar mijn eigen weblog kijk, dan verdien ik dat label “civility enforced” niet eens. Ik schrijf zelf weliswaar met een zeker verantwoordelijkheidsgevoel, en ook mijn comments staan onder zekere moderatie, maar anonieme comments staan bij mij niet uit. Hell, Wikipedia was toch ook lange tijd open voor anonieme gebruikers? Toch heb ik wel het idee dat de boel hier over het algemeen vrij beschaafd blijft. Een “anything goes” free-for-all warzone zou ik het in ieder geval niet willen noemen.

Genoeg werk nog aan de winkel dus, voor die gedragscode voor webloggers. Zeker gezien alternatieven die reeds bestaan.

Er zijn veel overeenkomsten aan te wijzen tussen Nintendo en Apple. Beiden zijn het betrekkelijk kleine vissen, die eigenwijs tegen de stroom van veelal grotere concurrenten inzwemmen. Ook in hun designvoorkeuren zijn de twee de laatste jaren nader gekomen, want zeg nu zelf, de Wii zou niet misstaan naast de huidige generatie iMacs.

Apple heeft al een tijdje de campagne Get a Mac lopen, waarin de Mac steevast wordt vertolkt door een hippe jonge gast, terwijl de PC een saaie uitgezakte man is, die voortdurend door alledaagse problemen wordt geplaagd. Hartstikke flauw natuurlijk, maar wel enorm grappig. Mijn persoonlijke favoriet is trouwens “Security”.

Het was dus een kwestie van tijd voor de eerste “Get a Wii” parodie de kop op zou steken en die heb ik inmiddels gevonden. Met in de hoofdrol een blonde bimbo als de Wii en een “Multi layered, well-rounded” PlayStation 3 als tegenhanger. Briljant!