Ik hou van muziek. Wat ik ook doe, er kan altijd muziek bij en uit mijn kamer zul je dan ook vrijwel altijd diverse nummers van al dan niet bekende artiesten horen schallen. Ook onderweg luister ik graag naar muziek, maar de laatste tijd niet meer. Met het verdwijnen van mijn trouwe geliefde iPod Shuffle moest ik ook afscheid nemen van mijn dagelijkse portie muziek op de fiets, in de bus of gewoon even tussendoor.
Al een tijdje zocht ik naar verwachting. Verwend dat ik was geraakt door mijn Shuffle, kon ik geen genoegen meer nemen met onhandig geworstel met batterijen (er zullen vast mensen zijn die dat vlekkeloos kunnen en het altijd zo plannen dat ze volle batterijen hebben, maar bij die groep hoor ik duidelijk niet). Omdat ik eigenlijk de kriebels krijg bij de gedachte van een speler met harde schijf in combinatie met mijn lompheid, ging mijn eerste voorkeur uit naar Apple’s iPod nano, maar bij het uitblijven van een variant met meer dan 15 GB ruimte, ben ik uiteindelijk toch voor zijn grote broertje gegaan.
Sinds vandaag prijkt er dus een shiny iPod Video van de nieuwste revisie op mijn bureau en ik ben er erg tevreden over. Om de één of andere reden weet Apple het toch telkens weer voorelkaar te maken om producten op de markt te zetten die weliswaar technisch niet tot de absolute top behoren, maar toch net iets extra hebben waardoor je van een magisch gevoel wordt voorzien bij het openen van de verpakking. Ik heb weer muziek!